De derde en laatste dag van Suikerrock is traditioneel een familiedag en dat merk je duidelijk. Vier degelijke namen deden op zondag elk gewoon hun eigen ding en zetten, achteraf bekeken, enkele sappige kersen bij op de verjaardagstaart.De festivalsfeer verschuift vanaf zondagnamiddag lichtjes van relaxed naar gezapig en de programmatie is iets minder rock ’n roll maar daarom niet minder straf. De focus ligt gewoon op een heel breed publiek, dat is alles.
Emma Bale is hot, in twee betekenissen. De frêle blondine is knap en tot morgen nog 16, althans dat bekende ze tijdens de nummers in haar geheel eigen, kirrende stijl aan wie het wilde weten – een open sollicitatie naar meer Facebook-likes? Haar blik is echter duidelijk gericht op een vaste plek in de top 10 van de commerciële hitlijsten en daar kan je niet omheen. Dat blijkt uit haar hele entourage die minutieus haar ‘juiste’ imago in de gaten houdt. De persfotografen mochten bijvoorbeeld pas tijdens de laatste drie nummers in de frontstage. Een reden hiervoor werd niet gegeven, maar we vermoedden dat het iets met zenuwen te maken had.
Toch kreeg ze het voordeel van de twijfel: wie op zo’n jonge leeftijd moederziel alleen een groot festivalpodium opwandelt en opent met ‘All I want’, verdient toch wel het nodige respect. Haar fragiele stem in dit nummer paste perfect bij de zomerse sfeer op de Grote Markt en bleek zelfs de ideale introductie voor de rest van de namiddag. Tien jaar geleden stond hier rond hetzelfde tijdstip en op precies dezelfde plek Heather Nova een heel groot ding te doen, borrelde spontaan op uit de memory lane.
Doorheen de hele set bleef Emma op haar eigen lieve, bezorgde manier grapjes maken met het publiek, inclusief een opmerking over de worsten van tv-kok Jeroen M. Dat levert alleszins ergens bonuspunten op. Constant vertoefde de jongedame in haar eigen universum, zo leek het wel – zeker met haar gitaar in de handen. Ze beschrijft namelijk de wereld en misschien triviale dingen, gezien door de ogen van een jongere: voornamelijk mooi, maar donkere wolkjes laten toch sporen na. Haar stem zakte op geen enkel moment in, zelfs tijdens de nummers met beperkte ondersteuning van haar twee ‘single cuties’. Gaandeweg ging het tempo van de nummers toch iets omhoog en ‘Worth it’, ‘Run’ en ‘Fortune Cookie’ bleken zowaar swingend genoeg om een lichte deining te veroorzaken op de markt.
But hey, she’s still young! Geef haar maar wat tijd, dan kan ze haar opgebouwde krediet inruilen. Soms zit nu eenmaal niet alles mee.
Met Stan Van Samang stond daarna een waar kanon op het podium. De bekende Vlaming vuurde een salvo van hits af op een uitverkochte Grote Markt, de taferelen die daarbij horen laat ik aan de verbeelding over. Binnen de Vlaamse popscene weet deze artiest hoe hij een publiek moet inpakken, inclusief strikjes en ballonnen. Dat past nu eenmaal bij een feesteditie.
Zijn uitputtingsslag maakte de opdracht voor The Corrs echter bijzonder moeilijk. De Ierse familieband heeft weliswaar een ontzettend uitgebreid palmares van zeer toegankelijke en wereldwijd goed verkopende popsongs die overgoten worden met een Keltisch sausje. Dit is bovendien een uitermate professionele topproductie. Zoiets op een podium zetten, is al een prestatie op zich. Ierland heeft bovendien een gekende stemmentraditie, en ook die is meer dan uitgebreid aanwezig in dit recept. Meerstemmige nummers overheersen de hele set en worden door de liefhebbers zwaar gesmaakt.
Alleen, na de rauwe stamppot die aan The Corrs vooraf ging, leek de bevoorradingszone iets meer gegeerd. En de volle maag moet daarna heel even tot rust komen voor een volgende zware inspanning later op de avond. Dat zorgde voor een te gezapige sfeer waarin de uitermate puike vertoning van The Corrs helaas als achtergrondmuziek fungeerde. De immer glimlachende zusjes verdienden zondag veel meer dan de sporadisch enthousiaste reacties, ondermeer bij ‘Dreams’, de gekende Fleetwood Mac-cover. In een zaal met stoeltjes en met enkel geïnteresseerde fans was dit absoluut een heerlijk concert geworden met de juiste waardering. Helaas zijn de keien van de Grote Markt onverbiddelijk hard.
De avond werd tenslotte afgesloten door een fenomeen. Al een kwartier op voorhand stond een afgeladen vol festivalterrein Vlaamse en Nederlandse schlagers mee te brullen en smachtend uit te kijken naar ‘hun’ favoriete Hollander: Marco Borsato. Dus nu lijkt een goed moment voor een zeldzame bekentenis: dit was eigenlijk toch wel een groots optreden. Eerlijk waar. Los bekeken van elke muzikale voorkeur moet je de man het respect geven voor de manier waarop hij een massa uit zijn hand laat eten. “God is in da house”, smste ik spontaan. Heeft hij daarmee echter mij bekeerd? Hoegenaamd niet. Maar indruk gemaakt? Absoluut. Eerlijk is eerlijk.
Suikerrock 2016 was een straffe editie. Een degelijke programmatie leidde tot topshows in heel uiteenlopende genres. De randanimatie – foodtrucks en extra podia in de omliggende straten – en de manier waarop de hele stad en alle festivalgangers het weekend ‘beleven’ zit heel goed in elkaar. Dertig jaar ervaring loeren hier permanent en overduidelijk om de hoek. Volgend jaar wil de organisatie zelfs nog een stap verder gaan in het laatste weekend van juli 2017. U bent bij deze gewaarschuwd. (ds)
Foto’s: Ann-Katrien Van De Velde
