Een bijzonder fijn en vooral heel geslaagd experiment op alle vlakken: dat is ongeveer de énige conclusie die je kan (en mag) trekken na de eerste editie van Hear Hear!. 15.000 meestal oudere en geroutineerde festivalbezoekers lieten één zondag hun koffie en gebak voor wat het was en genoten op een bedaard-enthousiaste manier van hun alternatieve jeugdhelden én van nieuwe bands op een hete festivalweide.
Foto’s © Kris Van de Sande
Muzikaal leverden alle bands sterke prestaties tijdens dit spinoff-festival van Pukkelpop, al voeden ze misschien ook wel menige toogdiscussie over de soms subtiele maar zeker subjectieve verschillen tussen goede en straffe concerten. Topnamen Editors, Pixies of Liam Gallagher zullen dan ongetwijfeld het gespreksonderwerp vormen.
Dit waren absoluut geen slechte of teleurstellende concerten, laat zoveel duidelijk zijn. Deze shows maakten echter wel enkele bedenkingen los: was het vroeger allemaal beter, of gewoon anders? Of is het vandaag straffer, na een jarenlange evolutie van muzikanten en bands, van visuals en geluid, en zelfs van de hele alternatieve muziekscene? Voor beide standpunten vond je in elk van deze topshows een aantal krachtige argumenten. Hou je eerder van de originele singleversie van ‘Papillon’ van Editors, bijvoorbeeld, of val je voor de meer uitgesponnen en vrijere festivalvariant? Herken je Pixies nog in hun nieuwe songs, of speel je één van hun vier eerste, legendarische albums voor de duizendste keer? En klinkt een Oasis-hit hetzelfde met slechts één van de Gallagher-broers?
Rond een paar simpele vaststellingen konden we alleszins niet omheen. Sons trapte meteen (hard) raak – genre welgemikte kick in the balls, Thurston Moore deed op sublieme manier zijn eigen post-Sonic Youth-ding, Anna Calvi mag nog altijd élke avond slaapliedjes komen zingen, maar dan liefst pas als het héél donker is. Fenne van Whispering Sons stond nog voor de eerste noot met een gigantisch zelfzekere killer-blik halfweg de catwalk van de Main Stage, en dat was heel mooi om te zien. Deze band is klaar voor grotere podia, zoveel is zeker. Maar misschien wordt het dan wel tijd om de visuals op hetzelfde niveau te tillen (en de geluidsman in te tomen qua volume…). En what about Strand Of Oaks? De grote knuffelbeer Tim Showalter houdt van Eppo, van het Belgische publiek en van alles wat Pukkelpop organiseert. Dekt de omschrijving ‘fe-no-me-naal’ hier wel de lading, nadat Showalter zich voor de volle 500 procent had gesmeten, menige tranen van geluk had veroorzaakt bij zijn vaste fans, en zelf uiteindelijk ook met natte ogen van het podium wandelde? Via de website van Hear Hear! kan je het optreden opnieuw bekijken (en een aantal andere, trouwens). Oordeel dan zelf of je na dit concert spontaan denkt aan een liveplaat. En dan had je tenslotte nog Balthazar, die gestadig naar een heel hoog niveau zijn opgeklommen en die een sublieme set brachten als afsluiter van hun Belgische tourluik. Ook tijdens hun optreden was de tent te klein. Gelukkig was er een scherm gericht naar het Food Wood (en ja, dat was een heel aangename Parkies-manier om het concert te volgen…).
Trouwens, over Food Wood gesproken. Onder de bomen bleek dit de koelste plek op het hele terrein. Misschien moet iemand na de voorbije hittedagen eens nadenken of daar geen plaats is voor een uitbreiding in de vorm van tientallen extra bomen. Die mogen dan trouwens op heel korte termijn komen, kwestie van de toekomstige 55ste editie van Pukkelpop (en de 20ste van Hear Hear!… ?) duurzaam veilig te stellen. Misschien vindt de organisatie wel ergens een welwillende Vlaamse minister met een pasklare oplossing voor zo’n bijkomende bebossing. De last minute geïnstalleerde ‘magic mist’ langs de walkway vonden we daarentegen niet meer dan een hele leuke gimmick, want pas tegen het einde van de dag – nà de scherpe hitte -, spoot het water ècht de juiste richting uit en was het verkoelende effect ervan goed merkbaar.
Een laatste vaststelling tenslotte: regelmatig stond ‘de oude garde van Pukkelpop’, dé postpunk-generatie bij uitstek, goedkeurend te knikken tijdens de ‘jonge’ acts op de affiche. Moshen is voor een deel van de Hear Hear!-bezoekers intussen een verre herinnering, en volgens de huisdokter mag dat nog slechts heel zuinig en goed gedoseerd gebeuren, en voorál niet bij te hoge temperaturen. Maar zij herkenden in elk geval de invloeden uit ‘hun jonge tijd’ waaraan nieuwe bands zoals Squid een nieuwe invulling geven. Wat ooit goed was, leeft vandaag uiteindelijk verder en vormt in een verdere toekomst misschien een nieuwe inspiratiebron voor wie-weet-wat.
De Pukkelpop-organisatie heeft één ding alleszins goed begrepen. Het belevingstempo en de muzikale invulling voor haar vaste, oudere publiek mag gerust in een kalmere weide liggen, zonder overdadige aanwezigheid van pubers. De beschikbare ruimte op het terrein was voor een keertje een enorme verademing.
Maar als Pukkelpop de ontdekkingsbooster is voor een hongerige jeugd, kunnen we Hear Hear! dan zien als een anti-aging-kick die het spookbeeld van een woonzorgcentrum op verre afstand houdt? Leg wat ons betreft de datum in 2023 maar vast. En in tal van jaren erna. (ds)
