Als je haar al op het podium verwacht had: jammer, ze was er niet. Of beter, ze was er wel, verscholen in het publiek, eventuele stage appearances ontduikend. Waarschijnlijk keek ze wel uit om bij de paarse reïncarnatie van Carl Huybrechts op het podium te kruipen. Je weet immers maar nooit hoe je daar gezond weer vanaf raakt.
Een paar eerlijke feiten zijn bij een review van een Cliff Willy optreden wel aangewezen. Het publiek dat erop afkomt is op z’n minst gesteld redelijk divers van samenstelling. We zien een aantal restanten van het soort volk wat ‘vroeger’ wel ’s in een alternatieve kroeg wilde rondhangen. We vallen over een paar bejaarden die gelukzalig glimlachend meezingen op ‘7 anjers , 7 rozen’. Vaak zijn die geflankeerd door Belgische varianten van wat men in de USA zo treffend een ‘soccer mom’ wil noemen, ook hier gewapend met minstens één koets, al dan niet gevuld met kinderen of Primark zakjes. Ook zie je mannen met baarden, hipsters en mannen die net uit de kroeg aan de overkant buiten wandelen met het bierflesje nog in de hand. Hier en daar spot je kleurrijke medemensen die regenbogen hoog in het vaandel dragen. Steevast ergens achteraan de types die ‘iets’ doen in de muzieksector, onderhandelend met collega’s die om de paar minuten een slinkse blik richting podium werpen.
Maar allemaal hebben ze één ding gemeen: hun verbaasde gezichtsuitdrukking die ze de hele set volhouden, toch makkelijk een flink uurtje. Want wat is dit eigenlijk waar je naar staat te kijken? Meent ie dit nou? Is dit een persiflage? Hebben de jongens op dat podium lang geleden de verkeerde paddestoelen gegeten?
Het is niet altijd even duidelijk. Stel dat we Cliff niet zouden kennen, dan zouden we toch even over het antwoord op die vragen willen nadenken. Hijzelf, en niet in het minst zijn stem, is namelijk veel te goed om banaal enkel een makkelijke persiflage van een genre te brengen. Zijn Podiumboys zijn veel te goede muzikanten om daar enkel maar te staan en het schlagergenre te kakken te zetten. Hier zit meer achter, willen we vermoeden. Cliff Willy is uiteraard een act, maar eentje waar duidelijk langer over nagedacht is dan over de hele Brexit campagne van ‘leave’ bijvoorbeeld. Hier zie je een stel veertigers die zich best lijken te amuseren , bovendien zeer goed spelen en zowel Billy Ray Cyrus, Status Quo, Spider Murphy Gang als Willy Sommers niet enkel coveren maar ‘aanpassen’ voor iedereen die dat fun wil vinden. Het heeft dus geen zin om te zoeken naar een of andere niche. Dit is gewoon goed doordachte, professioneel gebrachte, zeer entertainende fun. Ik heb nog nooit voor eender welk act een vol uur in de gietende regen gestaan, tot gisteravond op Genk On Stage dus. (as)
Foto’s: MarkeTentster
