Entertainment voor het hele gezin in de namiddag en het betere werk voor een breed publiek vanaf de vooravond blijft een geslaagde combinatie op de laatste festivaldag van Suikerrock in Tienen. De Grote Markt mocht zondag drie straffe concerten na elkaar verwerken.
De vroege zondagnamiddag op Suikerrock is traditioneel hét moment om voor de allerkleinsten een speciaal kindermenu te serveren. Dus, beste papa’s en mama’s die dit gedeelte misschien misten: noteer even volgende productnamen waarmee je de koters binnenkort weer eens een plezier kan doen: Kaatje (Tralalaatje), Kamiel, Victor en Just Like Me. Want tegenwoordig gaat dat allemaal zo snel…
Laura Tesoro groeide intussen van een licht bedeesde tiener uit tot een dame die met de naturel van een echte souldiva over het podium schrijdt. Niels Destadsbader huppelt Vlaams entertainendgewijs ook nog even door het beeld (en over het podium), en Amerikaans singer-songwriter Matt Simons trakteert het inmiddels volwassener publiek op relaxte loungy muziek afgewisseld met poppier songs. Feestvierend Tienen staat intussen te soezen in het zonnetje. De hoofden deinen weliswaar op het ritme, maar zo komt een getrainde festivalganger nu eenmaal op gang. Timing qua toegediende voeding en drank zijn cruciaal op zo’n moment, voor de rest moet je die gewoon laten doen tot later op de avond.
Een brok makkelijk verteerbare nostalgie zette het ‘grote mensen’-deel van de familiedag in. Het grote feest van zaterdagavond kon moeiteloos doorgetrokken worden, maar dan drie keer volgens het echte, klassieke live-boekje.
SOULSISTER was de afgelopen decennia nooit echt weggeweest uit de harten van velen en evenmin uit het radiolandschap. Dertig jaar na hun debuut als Soul Sisters mochten ze de Grote Markt nog eens komen entertainen.
Paul Michiels stapte zondagochtend uit bed, naar eigen zingen ‘with my heart on fire’, en brak spontaan een nieuwe bus haarlak aan – de vintage look special fix, gokken we. Partner in crime Jan Leyers had van al dat reizen en tv-werk enorm veel podiumgoesting gekregen, en de bende oerdegelijke muzikanten achter hen kwam net van een uitermate geslaagde teambuilding. Verzet tegen deze jukebox-mix van soul, bluespop en bigband uit ‘de oude tijd’ was al op voorhand vrijwel zinloos, besliste de band eenparig bij het binnenrijden van Tienen.
Voor de jongere lezersgeneratie: een jukebox was de voorloper van Spotify. In elk café stond een toestel waar je munten moest instoppen om een vinylplaatje te spelen. Als de keuze van iemand anders je niet beviel, dan volstond het om eens hard tegen het toestel te stampen. Probeer dàt maar eens met een smartphone…
Af en toe deed het klankkleurtje van de lead gitaar een beetje veel aan Pink Floyd denken, bijvoorbeeld tijdens de enorm knappe versie van ‘Locks and keys’. Maar dat stoorde absoluut niet. De bandleden mochten regelmatig losgaan zoals bij ‘Sweet dreamer’ of het stomende ‘Tell me what it takes’. Voor de rest bleek dat niet alleen de knie-swag van Paul maar vooral zijn vokale flexibiliteit, nog enorm intact gebleven was na al die jaren. En wat hij ook deed op de podiumwalk, dat haar bleef echt wel op zijn plaats. Welke impact zou het voortbestaan van dit internationale successprookje, midden jaren ’90, gehad hebben op het kapsel van die Amerikaanse pretendent Donald T., vroegen we ons af. Maar alles bij elkaar een was dit een sterk optreden, ‘live’ zoals het hoort te zijn.
Voor de allerlaatste keer STATUS QUO Full Electric in België: hoe surreëel klinkt dat? The Quo en rock ’n roll, dat is toch altijd synoniem geweest, niet? Toch was dat historisch feit een van de absolute hoogtepunten van het weekend.
“I was really impressed myself”, gaf de production manager na de show toe. Full on vanaf de eerste noot, no nonsense, gewoon zoals ze al die jaren gespeeld hebben. Rick Parfitt zou er sowieso niet meer bij geweest zijn. Hij had op doktersadvies al beslist om niet langer meer te touren en een reeks van ‘Evening with’-concerten te gaan spelen, solo. Maar zover raakte hij helaas niet meer, want Rick overleed de dag voor Kerstmis, vorig jaar.
Regelmatig betrapten we onszelf erop dat we omhoog keken naar de mooie zonsondergang tijdens het concert. Af en toe ontwaarden we lange wolkenslierten en dachten we hoe vroeger Ricks haren constant wapperden in de stormwind afkomstig uit zijn Marshallmuur. Tegelijk vroegen we ons dan af of hij toch niet ergens een goede hand hield in dit super afscheidsconcert. Parfitts inbreng misten we toch wel een klein beetje, alsof zijn vingers die volumeknop toch net iets verder konden opendraaien – wat geen verwijt is aan het adres van zijn vervanger Richie Malone, laat dat duidelijk zijn. En het deed evenmin afbreuk aan het resultaat, ook daarover geen discussie.
Tienen houdt van Status Quo, en omgekeerd was dat ook zo. Francis Rossi grapte aan het begin wel even dat hij wilde vertrekken, maar het bleek gewoon een zinspeling op de Britse situatie in de EU te zijn. “So no Brexit then, hey?” gevolgd door een veelzeggend lachje. De rest van het concert bleef hij even sympathiek reageren op het publiek dat voor hun ‘Army’ was gekomen. En nam hij die fans op sleeptouw door 50 jaren bandgeschiedenis, zonder setlist.
The Last Full Electric Tour was een enorm sterk en zeer waardig afscheid van een band die sinds 1967 regelmatig keet schopte in de hitlijsten. Nu doen ze dat helaas niet meer, tenzij ze met hun nieuwe akoestische formule toch weer ergens een juiste snaar weten te raken. Ergens in het centrum van Tienen staat toch een Accoustic Stage, niet dan, Walter? Dit was groots. Dank u, Status Quo. Respect!
Nog één laatste klepper te gaan, en ook daarbij kunnen we eigenlijk alleen maar de loftrompet zwaaien. ZUCCHERO tourt met zijn laatste cd ‘Black Cat’ de wereld rond, en voor zulke dingen hebben ze een goede neus in Tienen. De koning van de Italiaanse blues toonde zich opnieuw een superdeluxe performer die kan putten uit een gigantische kist hits en sterke songs. Live omringt hij zich graag met een bont gezelschap van topmuzikanten waar elke rechtgeaarde muziekliefhebber gewoon stil van wordt – of wild enthousiast, als het live gebeurt.
Een paar voorbeelden: toetsenman Brian Auger, die lang geleden simpele zielen als Jimi Hendrix, Led Zeppelin of Eric Burdon assisteerde. Drumster Queen Cora Dunham mepte eerder al raak bij Prince en Beyoncé. Of pedal steel gitarist Doug Pettibone: die speelde al met onder andere Lucinda Williams, Tracy Chapman, Elvis Costello, Sting en Marianne Faithfull… Zo stonden er in totaal een man en vrouw of twaalf van over de hele wereld op het podium. Samen dragen zij Zucchero’s songs met de vingers in de neus. En maken ze van de term “professionele omkadering” een serieus understatement. Met hun arsenaal aan instrumenten kon je trouwens sans problème een Europees muziekleger bewapenen.
Al die dingen samen zorgen wel ervoor dat zo’n show op geen enkel moment gaat vervelen, integendeel. Boeiend en strak vanaf opener ‘Partigiano reggiano’ uit het laatste album tot bisnummer en wereldhit ‘Senza una donna’, met verschillende andere hits netjes verweven tussen de nieuwe nummers. We vermoeden dat er links en rechts traantjes vloeiden bij ‘Miserere’, het duet met Luciano Pavarotti wiens stem vakkundig vanaf tape ingemixt werd in de livemuziek. Nu, met zo’n stel natuurlijke metronomen op het podium gebeurde dat heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Tussendoor kregen diverse bandleden ruim de gelegenheid om hun individuele talenten te etaleren. Hoe vaak we ‘nou, moe!’ dachten, wil je niet weten.
Ook Zucchero kunnen we als een zeer sterk concert bestempelen dat de Grote Markt tot de laatste noot goed gevuld hield – niet meer helemaal, maar dat hoefde ook niet. Het liet ruimte om te genieten van het slotconcert van een goede editie van Suikerrock. Zo’n 100.000 mensen zakten af naar Tienen – bezoekers die allemaal een veilig festival konden beleven door de extra maatregelen, aldus de organisatie.
Volgend jaar willen ze de lat opnieuw een stukje hoger leggen. Benieuwd. (ds/adc/kvds)
