“Fuck this!” herhaalt een blond meisje dat op haar knieën zit, met een zwart petje en een gescheurd T-shirt aan, door de microfoon in het midden van de Club. Daarna nog wat gitaarnoise en scherpe feedback en het zit er alweer op. Net toen Cocaine Piss ons begon te vervelen, trokken ze er zelf de stekker uit.
De reactie van het publiek op zeventien (!) minuten Cocaine Piss live is veeleer lauw. Iets tussen plaatsvervangende schaamte en geamuseerde ‘Schadenfreude’ in. Ja hoor, er wordt ook gemoshpit en gepogood op de eerste vier rijen door viriele achttien- tot twintigjarige jongens. En voor de sfeer zijn er zelfs twee gele ballonnen opgeblazen en wordt er feestconfetti in de lucht geschoten. Maar dit is té vroeg en té weinig. En wel hierom.
Net als Perfect Pussy enkele jaren geleden op Pukkelpop mag Cocaine Piss op Rock Herk de prut uit de oren van de festivalgangers halen. En ook nu is de sfeer in de tent op dit vroege uur nog lang niet chaotisch of anarchistisch genoeg om ook maar een heel klein beetje over te slaan.
De frontdame heeft al na vier ‘nummers’ genoeg van het podium. Ze stort zich vol overgave in het publiek en gaat met een roadie die de microfoonkabel leidt, verder met haar gimmick. Ze zingt niet, ze kweelt als een varken dat gekeeld wordt, en beweegt – om in de boerderijsfeer te blijven – als een kip zonder kop. Een hysterische versie van de blonde van K3. En dat was niet eens mijn favoriete chick van dat infantiele cultgezelschap.
De drie andere bandleden van Cocaine Piss – op respectievelijk bass, gitaar en drums – zijn langharig tuig. Maar werkschuw zijn ze niet. In tegenstelling tot wat het cliché wil over onze Waalse landgenoten werkt Cocaine Piss deze festivalzomer erg hard. Zo zijn ze geboekt op heel wat plaatsen waaronder Dour, AFF in Genk, de Gentse Feesten en Ieper Hardcore Fest.
Cocaine Piss heet ‘flashcore’ punk te brengen. Een genre dat ik zelfs niet wil beginnen googelen. Maar de Luikse furie wordt heel vaak in één adem genoemd met bandjes als Dying Fetus en Goatwhore. Namen die klinken zoals punk moet klinken: ziek, gebald en politiek incorrect. Voeg daar een toefje hype en een geut namedropping aan toe en je hebt de reden van hun succes bij de jonge recalcitrant. Steve Albini, bekend als producer van The Pixies en Nirvana, mixte immers hun debuut in Chicago tot een vette kwak noise die in zijn compactheid op één kant van LP ‘The Pool’ werd uitgesmeerd. De B-kant kan worden gebruikt voor lucratieve, andere bezigheden want die is gewoon zwart en leeg.
Precies zeventien minuten duurde dit optreden dus en volgens ons telraampje passeerden er in die luttele tijd maar liefst acht nummers. Flarden geluid is misschien nog wel een betere term. En in plaats van concert zou ik dit een performance willen noemen.
Maar bovenal is dit punk niemandalletje compleet verkeerd getimed. Dit kan je best op het eind van een twee- of driedaags festival programmeren als iedereen de nodige geestverruimende middelen en/of alcohol binnen heeft, de zweetgeur in de tentjes op de camping niet meer te harden is en de okselhygiëne zijn zenith heeft bereikt. Wanneer er zelfs bij de grootste intellectuelen enkel nog ‘pis en kak’-humor uitkomt. Op zo’n moment kan Cocaine Piss mogelijk de (on)zin van het festivalbestaan wat lichter en verhapbaarder maken.
Maar voor we op dit punt gekomen zijn, rest ons nog enkel de vraag: “Et alors?” (wj)
Foto’s: MarkeTentster
