De eerste avond van Suikerrock was er meteen eentje met een gigantisch hoog rock ’n roll-gehalte. Iggy Pop toonde moeiteloos dat hij alleen de Godfather van de punk is. Black Box Revelation sneed een vat verse peper aan tijdens een retestrakke set. En in sommige Noorderkempense garages liggen nog interessante dozen vol oude garagerockplaatjes, afgaande op Equal Idiots.
Wat doe je als organisator wanneer je als headliner de godfather of punk zet? Juist ja, zorgen voor de ideale primer. EQUAL IDIOTS bijvoorbeeld. Drie versterkers, één gitaar, één drumstel en een duo dat die instrumenten afranselt alsof het hun allemaal niet meer kan schelen. Maar natuurlijk kan het dat wel, want ze staan pas aan het begin van een hopelijk lange carrière.
Gaandeweg in de goed opgebouwde set, een mooie strak gespannen boog, viel me één gigantisch voordeel op dat het duo ooit zal kunnen uitspelen wanneer ze hitjes à la ‘Ppppp’ gaan scoren: ze kunnen er altijd vettigheid vanaf halen om het radiovriendelijk te maken. De basis van hun garagerock-dingen bevat nu al meer dan voldoende van het betere sixties rock ’n rollspul dat bij de meeste andere bandjes in dezelfde mate ontbreekt – dezelfde dingen als waar de godfather himself ooit, in lang vervlogen tijden, zijn inspiratie haalde.
Neen, maak je geen zorgen: dit zit goed. Heel degelijk spul, en tegelijk een verrassend aangenaam begin van het weekend. Blijft alleen de vraag: heeft er iemand aan gedacht om die spetterende Plastic Bertrand-cover ‘Ca plane pour moi’ op te nemen, om hem ooit als B-kant van een singeltje uit te brengen? Ja, sorry dat die mannen ons doen teruggrijpen naar de betere vinyl van vroeger… Helemaal hun eigen schuld: dan hadden ze maar niet van die schandalig lekkere en vettige pokkeherrie moeten beginnen maken en gewoon bij een kerkkoortje gaan zingen.
RIVAL SONS deed een meer dan verdienstelijke poging om de verwachtingen in te lossen. Afwachtend, een beetje afstandelijk ten opzichte van het publiek – zeker in de eerste helft van de set -, routineus waren de eerste indrukken die we noteerden, maar toch kantelde het concert op tijd in de goede richting om te kunnen spreken van een degelijk festivaloptreden. Misschien had het regenbuitje in het begin er iets mee te maken, dat de heren deed verlangen naar hun Californische hometown sunshine. Kan zijn, want afgaande op wat er over hun vorige shows werd verteld, klopte het plaatje slechts voor negentig procent. De meer klassiek geïnspireerde rock ’n roll van Rival Sons mag er nochtans best wezen, zo met dat Black Sabbath-achtige wolkje errond. Daarvan getuigde alleszins het publiek: overal zag je hoofden meedeinen op de zoete (doch in onze ogen misschien te perfect klinkende) nummers. Een iets rauwere, iets minder gepolijste klank had niet misstaan, dachten we achteraf. Dit leek op dieetmayonaise, daar waar pepersaus misschien beter bij de schotel paste. Maar we gaan niet neuzelen over details.
Een vers gevuld pepervat: dat leek dan weer wat BLACK BOX REVELATION had opengetrokken, een minuut voordat Jan Paternoster en Dries Van Dijck het podium op wandelden. Zelden zo’n snedige, vettige, luide show van hen gezien als in Tienen! Opnieuw was er een regenbui aan het begin van het optreden, maar die werd snel en vakkundig richting god-weet-waar geranseld zodat de twee heren terecht alle aandacht konden opeisen.
Een stevige wandeling doorheen het hele oeuvre van de band volgde, met versies van oudere hits die een heel nieuwe dimensie aanboorden. De lekker rauwe versie van Neil Young’s ‘Heart of gold’ paste bovendien perfect bij de eigen nummers. Het viel trouwens ook op dat de stem van Jan met de jaren het juiste timbre heeft gekregen bij de muziek. Of is dit ook weer geneuzel over een detail?
In de eerste jaren van hun bestaan vroegen we ons wel eens af hoe lang de combinatie van de tweemansformule met bluesrock overeind kon blijven. Wel, mettertijd – en zeker gisteravond – gaven ze daar een heel duidelijk antwoord op: jàrenlang! Indrukwekkend concert van een Belgische topband, zonder meer. Eerste hoogtepunt van Suikerrock 2017.
De hoofdschotel moest dan nog opgediend worden. Niemand minder dan ’the Godfather of punk’, IGGY POP, had beloofd om de kasseien van de Grote Markt persoonlijk te komen verleggen. Stiekem vermoeden we dat de organisatie de man – gezien zijn al gevorderde leeftijd – wilde helpen, want we ontdekten een toch wel flinke strook beton op een plek waar voorheen nog honderden kasseistenen lagen…
Iggy had die hulp echter niet nodig. Drie van de vier openingsnummers waren meteen zijn allergrootste hits: ‘I wanna be your dog’, een lekkere 12-inch versie van ‘Passenger’ en ‘Lust for life’ na elkaar in Noordkoreaans rakettempo. Zo snel kunnen die uitgegraven kasseien nooit afgevoerd worden, dachten we. En tegelijk ook: heeft iemand per ongeluk de setlist in omgekeerde volgorde genoteerd en klaargelegd?
Onder andere ‘I’m sick of you’, ‘Some weird sin’, een verschroeiende versie van ‘Search and destroy’ (de ideale herinnering aan 1977 en tegelijk een aan wie nu ook alweer de godfather van de punk is, moest iemand daar nog aan twijfelen) of ‘Tv eye’ gaven het Tiense publiek waarvoor ze gekomen waren: een héél sterk optreden. Regelmatig dook zijne goddelijke torso ook de frontstage in om het publiek op te zoeken. ‘No fun’, ‘Real wild one’, ‘Sweet 16’ en ‘Loose’ waren een even explosief raket-kwartet aan het einde van een dik uur dat heel snel voorbijvloog.
“Life is too short!” riep Iggy het publiek nog toe voordat hij zichtbaar uitgeput het podium verliet. Hij is in april zeventig geworden en toonde zich in Tienen nogmaals als een ware oerpunk. We gaan nog lachen als ze hem ooit in een seniorenhome willen steken… (ds)
