Echte Genkse nostalgie. Anders kunnen we het niet verwoorden. Honeymoon Cowboys zijn de perfecte crossover tussen de oude – doch niet vergane – glorie van Siglo XX en een zeer actuele dark wave revival die netjes past in de terugkeer van de jaren ’80.
Over het concert gaan we niet veel woorden vuil maken. De combinatie van de sterke nieuwe nummers van ‘Liberating the West – STILL’ met oude corifeeën als ‘Sister in the rain’, ‘Art of war’ en ‘Dreams of pleasure’ werkt gewoon. De twee gezichten van de band komen hierdoor mooi in beeld, en daar is niks mis mee. Toch een tip misschien? Misschien kan de opbouw van de setlist geleidelijk aan mee evolueren naar een perfect geweven donker vloerkleed. Nu klinkt het als een eerste en tweede speelhelft, waarbij halfweg een bass-wissel wordt doorgevoerd waarbij naast Klaas Hoogerwaard (drums) en Antonio Palermo (gitaar) ook Dirk Chauvaux als ex-original op het podium komt. Een bijna complete reünie.
Onder andere daarover spraken we na het optreden met Klaas en Antonio.
Na een afwezigheid van ongeveer 25 jaar staan de muzikanten van Siglo XX plots opnieuw op een podium met een nieuw project. “We hadden het wel gezien met Siglo XX”, vertelt Klaas. “We waren 13 jaar bezig geweest, hadden half Europa afgereisd en een 15-tal platen uitgebracht. Vooral met de platenfirma hadden we een probleem op het einde. We vonden het niet fijn dat zij bepaalden wat wij moesten doen. Dus zijn we ermee gestopt. Twee jaar geleden belde Toontje (Antonio Palermo) mij met de vraag of ik op een studioplaat wilde drummen. Mijn voorstel om eens een keer te repeteren bleek dodelijk. Eurorock heeft ons dan gecontacteerd voor een optreden op hun festival, maar we hadden niet voldoende nummers. Dus hebben we Dirk (Chauvaux, bassist Siglo XX) gebeld om ons nieuwe Honeymoon Cowboys materiaal te combineren met nummers van Siglo XX. Et voilà. Ineens waren we terug een groep on stage. Ik denk dat Honeymoon Cowboys een logisch vervolg is van waar Siglo XX ooit gestopt is. We zijn nu wel 25 jaar verder, maar op muziek staat eigenlijk geen leeftijd. Jonge gasten die tegenwoordig meer oubollige muziek maken dan wij, dingen die wij allang gezien en gehoord hebben, die krijgen meer aandacht. En wij zijn dan zogezegd oud en versleten. De passie en intensiteit komt nog altijd uit onze poriën en ziel.”
Vroeger viel constant de vergelijking met Joy Division, tegenwoordig lees je ook al eens een verwijzing naar Editors. Last heeft de groep daar niet echt van, volgens Klaas. “Als ik heel eerlijk ben: van de zanger van Editors kan je moeilijk zeggen dat het geen goeie zanger is. Wij hebben nu ook een heel goede zanger. Die leunt daar wel wat bij aan, maar heeft ook een Nick Cave ding, die heeft vanalles, maar ook een eigen identiteit. Wij worden nu vergeleken met Nick Cave, The Doors, Tindersticks, The Swans… Er zijn ergere groepen om mee vergeleken te worden, vind ik.” Antonio vult aan. “Weet je wat daarvan is, wij bestaan voor al die groepen waarmee we nu vergeleken worden. Dan gaan ze je nu vergelijken met wat je eigenlijk al deed. Dat is wel heel eigenaardig vind ik. Editors, dat is in feite Echo & The Bunnymen. Als je echt wil vergelijken, dan graag met The Doors. Die waren voor ons.”
Het gesprek krijgt even een filosofische draai als het gaat over emotie en rationaliteit in muziek. Antonio heeft daar zijn kijk op. “Je moet dingen opwekken. Als je met gevoel werkt, krijg je geen gevoel opgewekt. Je hebt rationaliteit nodig om een gevoel op te wekken. En dan niet denken aan het resultaat. Het resultaat is een gevoel van een ogenblik. Anders ga je te berekend te werk. Je hebt een basis voor een nummer, en dan leg je klemtonen, bepaal je welke geluiden je wil. Als het geheel pakt, dan heb je goed gedacht. Als je echt met gevoel een nummer maakt, ben je volgens mij verloren. Gelukkig hebben we nu mensen in de groep die onderlegd zijn in muziek die rationeel geluiden kunnen samenbrengen.” Ook in de nieuwe nummers blijkt die formule nog te werken. “Met alle respect, ik denk dat we betere muziek maken dan vroeger. Maar de situatie is anders.” Klaas is helemaal akkoord. “De laatste vijf jaar van Siglo XX durfden we zeggen dat we een beetje konden spelen. In het begin was het punk avant la lettre, dat was gewoon gaan voor de banaan. Nu zijn we een ander project begonnen met muzikanten erbij. De zanger nu zingt beter – ik zeg niet performen, maar zingen – dan dat Eric dat kon bij Siglo XX. In die zin valt de vergelijking met Editors natuurlijk. Thomas, de keyboardman is een geschoolde muzikant. Wij leren daarvan, en zij leren van ons. Thomas moet soms naast de maat spelen bijvoorbeeld. Dat is extreem moeilijk voor een geschoolde muzikant. Maar dat is met een bedoeling. Dat heeft hij bijvoorbeeld moeten leren. We zijn dus nu rijker als muzikanten. Het plezante is dat we mekaar ook goed aanvoelen en dat we vanaf het begin al een groep waren. En dat is op een podium belangrijk. Je kan goed spelen van hier tot in Timbuktu, maar als er geen cohesie is in gevoel en drive, werkt het niet.”
Een subtop plek op de affiche als homecoming na 25 jaar vinden ze een beetje dubbel. “Het moment was perfect. De zon was weg, het werd donker, een goed vol plein. En de mensen reageerden positief, ook tijdens de Honeymoon Cowboys nummers bleven ze staan. Wij maken geen gemakkelijke, toegankelijke muziek, dat weten wij ook. Maar we proberen mensen wel bij de keel te grijpen door die intensiteit. En dan werkte vanavond. Wij voelden dat we dat terugkregen. Een thuismatch is eigenlijk het moeilijkste wat er is, omdat er zoveel bekenden zijn. Dan wil je het zeker goed doen. Vandaag werkte dat positief. We hebben gelukkig nog maar pas een goede generale repetitie gehad tijdens de cd-voorstelling in Café Café, waar ook onze geluidsman bij was.”
Dus, hoe moet het nu verder? Klaas: “We hebben materiaal genoeg om opnieuw een plaat op te nemen, we zijn ermee bezig. Maar we willen eerst wat afwachten want de cd die pas uitgekomen is, gaat doen. Eigenlijk is die al verkeerd uitgegeven – vorig jaar als een live-plaat, en pas dit jaar als studioplaat met onze studionummers erbij. Maar die gaat nu ook in Frankrijk uitkomen op vinyl. En dan willen we terug de studio in. Vijftien stuks, dat weet ik niet. We zien wel. Er is geen druk.” (ds)
HONEYMOON COWBOYS – cd ‘Liberating the West – STILL’ (2016) (www.tracksandtraces.se)
Foto: Kris Van de Sande
