Was dit nu trance? Hoeveel invloeden en genres heb ik net gehoord? Waar halen ze die dark doom beats vandaan? Heel uiteenlopende vragen die een uur na het concert van The Germans op Factor J2 nog door mijn hoofd spoken. Voorlopig moet ik echter het antwoord schuldig blijven, nog altijd zwaar onder de indruk van wat ik net gezien heb. Toch een poging om enkele feiten op een rij te zetten.
Eén genre plakken op The Germans lukt niet. De beats schoppen wild en grijpen je bij de nekharen. Donker en toch opzwepend, intens en toch vol subtiele details, tergend strak in de beste voodootraditie. Daarop drums, machinaal strak en raak, een live vivisectie van een machinegeweer. Gitaren in combinatie met samples die een geluidsmuur optrekken waar een heel bataljon para’s zich op stukloopt. Een krachtveld rechtstreeks geïnspireerd door de meest futuristische Star Trek reeksen. Het ene moment jazzy en arabische soundscapes op de achtergrond, en vlak daarna weer geluidjes en effecten die beter passen in de betere doomsday series.
Een set vol nummers is er niet. Alles is één langgerekt bombardement van soundscapes en beats. Een elektronische variant van sludgemetal à la Amenra. Ontsnappen lukt niet.
Commercieel is dit niet. Verwacht niet meteen de grote massa die uit de bol gaat zoals voor Goose. Maar dat hoeft ook niet. Vernieuwers zijn minstens even belangrijk. The Germans volgen niet of nauwelijks verkende paden.
Tenslotte – en laat dit een gouden tip zijn voor elke band: die man in het midden van de zaal of tent is een even belangrijk lid van de band. Die van The Germans is dat alleszins. Zelden iemand zoveel knopjes en schuivertjes zien verzetten als deze kerel. Een knechtje om na het optreden alle knopjes naar de basispositie terug te zetten lijkt geen overbodige luxe. Maar wat een klank! Fenomenaal. De zesde man in dit geval.
Als dit de toekomst van de Belgische alternatieve, elektronische muziek is, dan zeg maar waar we moeten tekenen. (ds)
Foto: MarkeTentster
