Feiten. Anders bekeken.

Mudhoney : wondermiddel tegen kaalheid

Geschreven door  op in Festival Special.

Wie aan grunge denkt, heeft meestal onmiddellijk Kurt Cobain en zijn band Nirvana in gedachten. Maar in het begin van de jaren 1990, nog voor de term ‘grunge’ zelfs maar was uitgevonden en Seattle, het slaperige stadje in het noorden van de Verenigde Staten, nog tot het centrum van een wereldwijde hype moest worden uitgeroepen door geldgeile platenjongens en sluwe marketeers, toen dus, had je al bands als Mudhoney die het genre nog aan het uitvinden waren. Terwijl een kleine, maar fanatieke aanhang, toekeek.

Rock Herk 053-6-Edit.jpg

Hun ‘Superfuzz Bigmuff’ EP uit 1988 was een pionierplaat op het vlak van de moddervette sound die heel wat andere obscure gitaarbands op het underground label SubPop met hen deelden. Niet altijd echter want diversiteit stond hoog in het vaandel van de underground gitaarscene.

Zoveel jaren later is de snerende stem van Mark Arm en zijn de gestoorde solo’s van gitarist Steve Turner, nog altijd zeer gegeerd bij jong en (vooral) oud. De enige verandering op 27 jaar tijd wat hun line-up betreft, is de bassist. Guy Maddison kwam erbij in 2001 en hij kan tijdens hun concert op Rock Herk zijn gezicht maar niet in de plooi houden. Zijn glimlach is die van een kind dat blij is dat het mag meespelen met zijn favoriete band.

De blonde manen van Arm zijn het enige restant van hun langharig, werkschuw tuig imago in fanzines en op platenhoezen van begin jaren ’90. De term ‘slacker’ (luilak) uit het boek ‘Generation X’ van Douglas Coupland leek indertijd wel op de levensstijl en het imago van de Mudhoney bandlenden geënt. Maar daar is nu nog maar weinig van te merken. Van dat lange haar bedoelen we.

Ook het publiek heeft veel van zijn pluimen verloren. Hier en daar zie je nog wel een enthousiaste generatiegenoot in het publiek staan headbangen op hun energieke live show. Maar het is pas als de zanger na een tiental nummers van zijn gitaar bevrijd is, dat er iets van de innerlijke Iggy Pop in hem naar boven komt op de bühne.

Rock Herk 053-11-Edit.jpg

We maken deze vergelijking met de grootvader van de punk niet zomaar. Bijna heel het oeuvre van Mudhoney is immers schatplichtig aan het geluid en de attitude van Amerikaanse garagerock en (proto)punkbands uit de jaren 1970 als The Stooges en MC5.  Zelfs nu nog spelen ze soms hun cover ‘I Hate The Police’ van de Amerikaanse punkrockband The Dicks als ode aan het punkverleden.

Maar toch is dit optreden geen uitgesproken knaller. Aan de hand van een veertiental songs neemt Mudhoney ons mee op een trip door psychedelica, blues en lo-fi (dat laatste vooral in ‘I Like It Small’). We krijgen ook heel wat andere nummers uit hun negende album, ‘Vanishing Point’ (2013), te horen. Vooral dan op het einde van hun veertig minuten durende set. Zowel ‘Chardonnay’, ‘The Final Course’ als ‘The Only Son of The Widow From Nain’ tonen een vitale groep met talent voor meezingbare en weerbarstige punkrock.

Maar het is enkel bij ‘Touch Me I’m Sick’, de grunge klassieker die zijn tijd vooruit was en dus bijna nooit op de radio werd gespeeld, dat er wild gedanst wordt alsof het nog altijd 1989 is. Ook tijdens de andere oude nummers zoals ‘In ‘N’ Out Of Grace’, zien we in de tent heel wat oudere, kale mannen enthousiast met hun imaginaire, maar verloren haar wapperen. Tot daar de verjongingskuur.

Rock Herk 053-28-Edit.jpg

Mudhoney kan uiteindelijk niet overtuigen. Ze slagen er ook niet in om een brug slaan naar een breder en jong publiek. De mix van de rauwe, analoge noisy klank van hun gitaren met de meest bizarre en door ’teenangst’ gevoede teksten schiet nu meestal zijn doel voorbij. Gemiste kans vonden we overigens ook het feit dat ze het sublieme ‘Sweet Young Thing Ain’t Sweet No More’ niet ten gehore brachten.

Maar dit concert bijwonen was nog altijd een betere zet dan telefonisch en zonder morren intekenen op de Dela uitvaartverzekering. Na Kurt Cobains zelfmoord, midden jaren ’90, was het sowieso moeilijk om als fetisj groep uit diezelfde periode, de nostalgische en commerciële valstrik te vermijden. Maar vroeg of laat ga je toch  – een beetje tegen je zin – tot de eeuwige jachtvelden van de popmuziek gaan behoren. (wj)

Foto’s: MarkeTenster

Ook interessant

30 Jaar Suikerrock, the big kickoff

30/07/2016

30/07/2016

Na twee dagen David Gilmour in Tienen begon Suikerrock vrijdag 29 juli effectief aan z’n verjaardag. 30 keer reeds werd...

De Brassers controleren (nog altijd)

25/06/2016

25/06/2016

De revival van de jaren ’80 is ook de organisatie van Genk on Stage niet ontgaan. Daarom regeren ongeveer vijftig...

De Lalala Soul

25/06/2016

25/06/2016

We zochten na afloop van de black Friday naar een gepast orgelpunt en vonden dat even voor midnight op de...

Genk On Stage focust dit jaar op urban content

08/06/2016

08/06/2016

6 Podia, 3 dagen, van vrijdag 24 juni tem zondag 26 juni. Met een affiche die steeds langer lijkt te...

Suikerrock dag 3: met het hele gezin genieten van live jukebox

01/08/2017

01/08/2017

Entertainment voor het hele gezin in de namiddag en het betere werk voor een breed publiek vanaf de vooravond blijft...

Pro-Pain: 25-jarige ‘sterkhouder’ van de hardcore metal

16/07/2016

16/07/2016

De Amerikaanse hardcore scene had er helemaal anders uitgezien als vocalist/gitarist Gary Meskil en drummer Dan Richardson, beiden ex-leden van...

Festivalverslag Genk On Stage 2018

25/06/2018

25/06/2018

Genk On Stage 2018 tikte af op 125.000 bezoekers. “Een topeditie” noemde burgemeester Wim Dries de zestiende editie van het...

Pukkelpop dag 2: u was “beautiful!” volgens Elbow

19/08/2017

19/08/2017

Een portie good old American indie mag vanzelfsprekend niet ontbreken. Die eer is voor Parquet Courts, momenteel New York’s finest....

Suiker op de verjaardagstaart

23/07/2016

23/07/2016

30 worden ze, die van Suikerrock in Tienen, volgend weekend. Niet evident om die kaap te overschrijden in moeilijke tijden....

Nous sommes quand même tous des Européens

17/07/2016

17/07/2016

“Het volgende is een nummertje voor alle Engelsen”, lachte Arno bij zijn aankondiging van ‘Putain putain’, “met dienen Brexit”. Hierop...

HearHear! Aftellen naar een experiment

09/08/2022

09/08/2022

Wie zou eigenlijk het meest enthousiast zijn? Die grote massa jongeren die over goed anderhalve week misschien voor het eerst...

Suikerrock dag 3: about babes and voices…

01/08/2016

01/08/2016

De derde en laatste dag van Suikerrock is traditioneel een familiedag en dat merk je duidelijk. Vier degelijke namen deden...

Eindelijk nog eens een thuismatch voor The Sore Losers

24/06/2017

24/06/2017

Ondergetekende heeft The Sore Losers ondertussen al tig keer gezien. Persoonlijk vind ik ze altijd beter gedijen in een kleinere...

Baraque Futur brengt nog meer toekomst naar Kiewit

05/08/2016

05/08/2016

Baraque Futur was vorig jaar op Pukkelpop een voorzichtige maar weldoordachte stap naar de toekomst. Een energie-opwekkende dansvloer, insectenburgers, ecobier,...

Tyler Bryant: a shot in the (shy) sky

23/06/2017

23/06/2017

Tyler Bryant, Zuiderling (Amerikaanse zuiderling dan) trapt Genk in de nehneh’s om kwart over zeven. Met zijn band The Shakedown...

Reageer
Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.