Thanks voor Selah Sue, maar dat hebben we je al ’s in de oren gefluisterd, maar met veel plezier zeg ik nog eens dankjewel, nu voor Emma Bale, die je ook weer een kans gaf om zich voor te stellen aan een steeds moeilijker toegankelijke muziekwereld.
Ik kende ze eerlijk waar enkel van dat singletje dat ze met je maakte, ‘Fortune cookie’. Dat klonk niet onaardig op de nationale popzender en dat boekte ik mentaal dan ook om later wel ’s verder te onderzoeken. Ik stel helaas dingen veel te lang uit, tot ergernis van mijn omgeving vaak, maar hey, that’s me.
Emma, je lag in het vakje ‘later’ tot ik je vandaag tegenkwam op dat grote mainstage podium op Genk on Stage, ik dacht even aan een eindwerk van een cursus ‘Heather Nova’ toen ik je zag openen, maar het werd snel duidelijk dat je dat soort vergelijkingen al lang voorbij bent. Het microfoonstatief met de bloemetjes? Ja, dat doet Heather ook, maar daar mogen de verwijzingen ophouden. Bij ‘Run’ had je me en was je niemand anders dan jezelf.
Misschien is dit een kleine muzikale liefdesbrief, zoals ik ze toch niet zo heel vaak schrijf. Ik wil je niet reviewen hier, gewoon even zeggen dat het fijn was je te leren kennen. Je ligt nu in het bakje ‘dringend op te halen bij de platenboer’. Tot op Suikerrock!
Liefs, Uw (as)
