Tyler Bryant, Zuiderling (Amerikaanse zuiderling dan) trapt Genk in de nehneh’s om kwart over zeven. Met zijn band The Shakedown speelt de man speelt naar eigen zeggen elke show alsof het zijn laatste was. Of er nu vijftien man staan, of vijftien duizend. In Genk zijn het er op dat uur helaas slechts vijftien en een kwart, die dan ook nog even verbaasd staan te kijken naar zoveel rock’n roll-geweld op een vrijdagavond. Gezapig inzetten is er bij deze jongens helaas niet bij. Recht uit de Texas plains, met het hele Zuiden als invloed in de rugzak.
Wonderful stuff, ook al omdat Tyler zelf een zeer begenadigd gitarist is. Hij werd door Eric Clapton ooit persoonlijk geselecteerd om met ’m te spelen. Geflankeerd wordt ie door Graham Whitford op gitaar – zoon van, ja die van Aerosmith. Een band waarmee ze ook geregeld touren.
De bandleden ontmoetten elkaar al een tijd geleden. Jongens met duur speelgoed, een roze gitaar bijvoorbeeld waar Steven (ja, ook die van Aerosmith) ooit achterop schreef dat roze de weg naar rood is. Bryant maalt er niet om. Hem interesseert enkel muziek, hoeveel ellende het hem ook brengt in het leven. Ook dat kan dus: hij kan en wil niet anders dan muziek maken. Zijn roots maken het hem wat dat betreft ook niet makkelijk, al luistert hij wel eens naar ‘fuzzy stuff’ zoals Nine Inch Nails. Die referentie is echter ver te zoeken. Ik snap wel dat deze jongens samen op het podium staan met onze eigen Sore Losers, maar de volgorde ontgaat me dan weer. Omgekeerd had gemogen, met alle respect naar de Losers, maar soms moeten dingen gewoon sense maken.
Genk snapt er in eerste instantie niks van, maar dat zijn we een beetje gewoon. Dit is iets te veel gevraagd na een zware werkweek, zo vroeg op de avond. Maar kom ze ooit tegen, en onderga, al is het maar voor even. Binnenkort spelen ze trouwens op Bospop in Weert (NL). Aanrader. (as)
