Geheel in de spirit van de gimmick kondigde Maurits Pauwels het einde van zijn loopbaan aan. Gisteravond op dat dak deed hij dat, dat dak van de NMBS-fietsenstalling aan het station van Hasselt. Er zijn er die het hem ooit voor gedaan hebben: het dak van een dak af spelen en er een week nadien gewoon mee ophouden. Fijne gimmick, die resulteerde in een fijne avond op #bamstat.
De stationsbuurt van Hasselt leek heel even op een fragmentje New York of Berlijn. Het sfeertje dat er hing was burlesque galant, fijngevoelig en toch grappig tegelijk. Geen enkel storend ‘element’, geen enkel detail dat niet wilde gaan liggen op het commando van goodwill. Gewoon even een fijne avond, een bard op een dak en een duizendtal toffe lui die dat allemaal best prettig vonden.
De setting was clever, de muziek die Pauwels vanaf het dak liet neerdalen treffend passend, en je zag nergens een gezicht zonder een glimlach.
De meest verguisde buurt van Hasselt was gisteren simpelweg the best hangout in town. Dit soort verhalen en initiatieven zetten iets neer dat we niet meer kenden. Ongedwongenheid en een gigantische tolerantie voor alles. En die ietwat vreemde mijnheer Pauwels, die speelde dat verhaal uit de losse pols gewoon helemaal mee. Een in wantrouwen opgegroeide mens zou hier een heel gedetailleerde, maticuleus uitgedokterde regie achter zoeken, maar dan stel je zelf gewoon vast dat daar helemaal geen sprake van is. Soms is iets goeds gewoon iets goeds, en zit het verhaal gewoon nergens achter verborgen. Misschien moeten we terug wat meer leren leven, en wat meer naar Maurits Pauwels luisteren, al is dat gimmick gewijs niet meer mogelijk, want die is intussen fin de carrière. Maar zijn geest, die dwaalt ook tijdens de komende kille winteravonden nog rond in die stationsbuurt.
Misschien moet u zich dan af en toe eens de handen gaan warmen. (as)
Foto’s: Ann-Katrien Van De Velde
