De tweede dag van Suikerrock stond in het teken van lichaamsbeweging, feesten en happy feeling. Coely ontbond al in de vooravond haar duivels, Bazart had al op voorhand gewonnen spel, Tinie Tempah en Lost Frequencies waren tenslotte de fitness coaches van dienst. Een overzicht.
Suikerrock ontwaakt op dag 2, al heeft Iggy Pop misschien toch wat energie weggevreten van de eerste festivalgangers die THE LIGHTHOUSE komen bewonderen. Iemand een koffietje? Gelukkig laat de zon al haar warmte voelen. Samen met de zomerse cocktail-backdrop van The Lighthouse zorgt die voor een luchtig vakantiesfeertje. De muziek zelf is helaas iets té makkelijk verteerbare pop, met invloeden van zowat alles dat dezer dagen op de radio te horen is.
Niet onaangenaam als je in een hangmat onder de main stage bengelt, maar de nadruk ligt volgens ons toch op het eerste deel van de groepsnaam: light.
Op de tonen van ’Ne me quitte pas’ huppelt geboren muzikant Jan-Wouter van Gestel van TOUT VA BIEN het podium op als een volleerde fitnesscoach. Een verwijzing (die introtune, niet het gehuppel) naar zijn eigen nummer ‘If You Go Away’, een bewerking van Jacques Brel’s bekendste en het nummer waarmee hij de overwinning in ”De Nieuwe Lichting” wegkaapte? Jan-Wouter heeft er wel duidelijk zin in, blijft constant over het podium huppelen, al zit die ellendige microfoonkabel wat vaak in de weg. Heeft hij zóveel goesting, of zijn het gewoon zenuwen? Dat laatste is alvast niet te horen aan zijn stem, die in de eerste nummers hoog boven de boomende basdreun zweeft. Later toont hij dat ook enkel met pianobegeleiding even goed overeind blijft.
Tegelijk warmt een stralend zonnetje de Grote Markt op, kan er rustig (over vrijdagavond?) bijgekeuveld worden en glijden de eerste Würstjes vergezeld door een voorzichtig eerste pilsje de keel-dieperik in. Soms moet het helemaal niet ingewikkeld zijn.
Een ogenschijnlijk voortkabbelende zaterdag krijgt rond kwart na zes echter een historische wending – noteer dit alvast voor uw klein- en andere kinderen. Plots is daar een muzikale urban tornado genaamd COELY, eentje van Belgische makelij nota bene! “Zalig aanstekelijk op een podium en altijd spelend met fun”, lazen we in de aankondiging – maar dat klinkt even saai en impactloos als “het gaat stormen”.
Dus nee, serieus: hoe groots was dit? En wat een verschil ook met haar vorige optreden vier jaar geleden “when I was still a little girl”, zoals Coely tijdens twee nummers vertelt. “But now, I’m a grown woman.” Met een dijk van een band, een dijk van een sound en een zeer aanstekelijk debuutalbum ‘Different Waters’ op zak.
Trouwens, we vonden de volgende review van dat optreden in 2013 terug: “…de mainstage heeft de eerste paar uur toch niet erg veel bijzonders te bieden. Al zeker opener Coely niet, al heeft die naar men wil beweren best wel een goede stem. Die had ze dan vandaag alvast succesvol verstopt achter een dikke laag poeha.” Dat schreef een van onze medewerkers vier jaar geleden op zijn blog. Maar tijden kunnen veranderen: dezelfde auteur staat vandaag met open mond te kijken, trekt regelmatig wenkbrauwen op en knikt goedkeurend – allemaal tekens die wijzen op “indrukwekkend, knap, groots” en dergelijke meer.
Het grootste deel van de nummers kwam uit het recente album en de twee hits uit ‘Raah’ mochten de boel netjes afwerken. De Grote Markt at uit Coely’s hand, als ze zei “Spring!” reageerde iedereen spontaan zonder te vragen “Hoe hoog?”…
Zoveel verbrande calorieën, dat kon alleen maar goed nieuws betekenen voor de eetkraampjes en de drankstands, later op de avond.
TINIE TEMPAH, nog zo’n energievreter, was de volgende die de losgewerkte kasseien van vrijdagavond opnieuw deed aandammen. De Britse hiphopper timmert al een tiental jaren aan de weg en scoort in zijn land ‘Best huppeldepup’-nominaties sneller dan om het even wie van zijn (soms bekendere) landgenoten. Regelmatig duikt zijn naam ook op in een samenwerking met toch wel grote namen uit de commerciëlere techno en hiphopscene (inclusief alle crossovers): Swedish House Mafia, Calvin Harris, Rita Ora, Ellie Goulding, … En telkens zorgt dat voor een nieuw haakje in de muur en vooral, een bijhorende gouden plaat. De man heeft dus eigenlijk al best wel een en ander bewezen.
Een flinke massa Suikerrockers (euh…) hield blijkbaar wel van een tweede portie armzwaaien en strandachtig huppelen onder de vakkundige mennerij van Tinie en maatje DJ Charlesy. Natuurlijk staken Tinie’s grote hits in de set, vakkundig ingekapseld in een soort van live mixtape van poppy Brithop soundscapes. En niemand ontsnapte eraan, niet op de goed gevulde Grote Markt en zelfs niet in de achterste hoekjes van de omringende viptribunes, stelde een breed glimlachende organisator vast. Een fanfare die de massa leidt naar feesten, en honger en dorst…
“BAZART is allesbehalve een doorsnee Nederlandstalige band. Denk Engelstalige muziek maar dan in het Nederlands… donkere indiepop in de moedertaal waarbij de muzikale invloeden variëren van The National tot Yeasayer maar evengoed van Spinvis tot Gorky.” Fragmenten uit de korte bio die je terugvindt op hun Facebookpagina. Enkele heel rare dingen zijn de laatste twee jaren gebeurd met de band: ze zijn vanuit het niets aan gigantisch hoge snelheid (denk: Star Trek warp) naar de hoogste toppen gekatapulteerd. Allemaal dankzij een paar hitjes. Ze speelden nog nooit eerder op Suikerrock, maar kregen meteen de hoofdplek op zaterdagavond aangeboden. En ze hoeven maandagochtend niet te komen helpen bij het opruimen van de gouden confetti die nu over het achterste deel van de Grote Markt ligt uitgespreid, althans als we het glimlachje van de organisator goed hebben gelezen.
Persoonlijk begrijpen we even veel van die hele hype als die rond een digitale-fietsbel-app bijvoorbeeld. Alles bij Bazart draait rond zanger Mathieu Terryn, de andere groepsleden lijken enkel functionele podiumvulling. Op geen enkel moment hadden we gisteravond ook maar het lichtste gevoel dat wees op een ontdekking. Integendeel. Oscar And the Wolf hebben een trend gezet die in het Vlaams wordt doorgetrokken, dachten we de hele tijd. En: stel je voor dat Borsato en Bazart elkaar hier de komende jaren gaan afwisselen…
De volzette Grote Markt zou dat helemaal niet erg vinden, vermoeden we. De taferelen waren immers vergelijkbaar, jong en oud gingen totaal en onvoorwaardelijk mee in elke gescripte en gepreproduceerde swag op de podiumwalk. Over dit optreden zal ongetwijfeld nog lang en door de meeste aanwezigen in heel positieve zin gesproken worden. Maar dat verwachten de meeste bezoekers van een festival toch, niet? Bands die het publiek een leuke avond en waar voor geld bezorgen?
Bazart ligt goed bij een heel groot en breed publiek, dat is overduidelijk. Over het ‘product’ is op voorhand goed nagedacht, kwestie van de boel makkelijker te verkopen. Iedereen kent intussen de teksten van buiten en het hele pakket van licht en geluid is professioneel in elkaar gestoken. Op Suikerrock liep de verkoop heel vlot. Op naar de volgende beurs.
LOST FREQUENCIES mag tenslotte het licht uitdoen, zelfs twintig minuten vroeger dan voorzien. De live-tussenkomsten van Felix De Laet houden zelfs ondanks het hoge kermisstem-gehalte nog heel wat festivalbezoekers tot de laatste minuut op de Grote Markt. Regelmatig schieten papieren slingers, gekleurde confetti en rookpluimen omhoog om het geheel tot op het laatste moment visueel spannend te houden. Maar ook dat product werkt naar verwachting en Felix krijgt eveneens vrijstelling van borsteldienst. Een lange feestnacht kondigt zich aan in Tienen. Organisator Walter heeft slechts één belangrijke slotvraag: “En wie gaat dat hier allemaal opruimen?” (ds,kvds,adc)
Met dank aan An voor haar bijdrage.
