Een West-Vlaamse band in Limburg die in zijn dialect zingt: het blijft een moeilijke oefening. Gelukkig is er ‘Naar De Wuppe’, de laatste hit van Het Zesde Metaal om nieuwsgierigen te lokken, alsook vroegere hits ‘Ploegsteert’, over wielrenner Frank Vandenbroucke, en ‘Gie, Den Otto En Ik’. Het is geen vrolijke dansmuziek, er is weinig on stage spektakel en frontman Wannes Cappelle zal ook niet de beste zanger ter wereld zijn. Helaas zijn er dan ook nieuwsgierigen die afdruipen. Maar ze hebben ongelijk.
Want wat een verteller is die man. Ook al versta je niet alle woorden, de manier waarop hij zijn nummers brengt en de ondersteunende melodie bezorgen je gewoon kippenvel. Gevoel is universeel. Je voelt de tristesse bij ‘Ier Bie Oes’ en de herkenbaarheid in ‘Nie Gezond’. De Pixies en Luc De Vos kregen een ode via ‘Boze Wolven’ en Wannes schreeuwde zijn wanhoop uit in ‘Ip Min Knieën’. ‘Naar De Wuppe’ kwam als voorlaatste nummer en daar was het publiek, duidelijk hoorbaar, voor gekomen. Hij eindigde met ‘Liefde’. Het Zesde Metaal draait om de tekst, niet om de muziek.
Dit concert maakte je gewoon nieuwsgierig naar wat hij nog te vertellen heeft. (KR)
