“Het volgende is een nummertje voor alle Engelsen”, lachte Arno bij zijn aankondiging van ‘Putain putain’, “met dienen Brexit”. Hierop volgde vier en een halve minuut massale samenzang met een intussen uitzinnig publiek.
Arno begon echter een beetje beheerst. Opener ‘Ask me to dance’ kreeg een bijna ijskoude receptie . ‘Que Pasa’ als tweede liet al een paar vonken zien, maar pas bij het in een reggae-jasje gestoken ‘Vive ma liberté’ was er voor het eerst echt ontploffingsgevaar. Arno heeft tegenwoordig toch een tweetal nummers nodig vooraleer hij zich prettig voelt op een podium. Vroeger was een eerste vloek in de coulissen reeds goed voor gejuich, maar misschien moet de jongere generatie Arno opnieuw ontdekken om vanaf de eerste noot mee te zijn. Nochtans stond ze er wel, die jongere generatie. Je zag een intussen uitverkocht RockHerk zich samendrukken voor de mainstage, de jonkies in de meerderheid. De veertigers stonden immers achteraan, pilsje in de rechterhand. De meegenomen kroost was netjes voorzien van oorbescherming.
Het jonge volk feest duidelijk een stuk makkelijker, want bij ‘Je veux nager’ werd massaal gescandeerd en meegezongen. Arno, intussen ook bij stem, begon zich te amuseren en liet dat merken. Alsof een grootvader plots 4000 kleinkinderen had die hij een uurtje diende te entertainen. Dat ging hem goed af, geholpen door een band die de klassiekers telkens net iets anders inkleurde, zeker die anthems. ‘Putain putain’ zoals gezegd, een eerste fase van één langgerekt hoogtepunt via ‘Oh la la la’ en ‘Les filles du bord de mer’ waar de grote mainstage tent gewoon van links naar rechts meebewoog met de draaikolkende massa. Afronden deed hij in stijl met het onvermijdelijke ‘bathroom singer’, waarbij hij ook uitgebreid afscheid nam van het publiek, een tikje emotioneel zelfs.
Hij zal het toch allemaal wel gezien hebben over de afgelopen decennia, die adoratie, die kolkende optredens? Maar hier leek het heel even of de ouwe jongen voor ie naar huis ging nog even snel een traan wegpinkte. Er borrelde een gedachte bij me op die ik heel snel onder mentaal spervuur wilde laten sneuvelen. Toch bleef heel even de vrees hangen dat ie er wel eens mee kon ophouden. Dat het dagje ouder cliché ook hem bij de lurven zou hebben gevat. Een vrees gesterkt door de trage wandeling die ik hem backstage zag maken op terugweg naar de kleedkamer. Compleet uitgeput, alles gegeven, badend in performance zweet, geen glimlach op de lippen maar een grijsgrauwe kleur op het gezicht die afstak tegen het felle maanlicht. Zijn band respectvol rondom hem gegroepeerd tijdens de trage wandeling. Ik kan geen feller contrast bedenken met dat stomende optreden van nog geen drie minuten geleden. Not yet please, deze performer is nog lang nodig in dit steeds killer wordende land. Maar dat weet hij zelf ook. Ik zou zijn rake statements missen, niet enkel over de Brexit. Hij ontroerde flink door in het midden van het feestje een nummer te brengen over Molenbeek en Brussel en al die ranzige berichtgeving erover: ‘Dancing in the streets of Molenbeek’ . Met iemand als Arno is het veel te fijn spruiten eten. Laat ‘m nog een paar decennia dit doen op onze podia.
We are sold out
Het bordje dat iedere organisator graag wil uithangen verscheen al in de namiddag aan de ticket cabines van Rock Herk. Zoiets helpt de sfeer ook altijd vooruit, en die bleef lang hangen. Een beetje bad mind wil dan denken dat afsluiter Absynthe Minded daar nog even van kan meeprofiteren. Dit was immers een concert waar ik helemaal niks van verwachtte, een rare keuze om een festival als Herk mee af te sluiten. Dacht ik.
Helemaal verkeerd. Absynthe Minded was misschien wel het beste concert van het hele festival. Een betere afsluiter leek me om half twee in de ochtend ineens compleet ondenkbaar. Hoe kan een mens zo compleet omslaan? Wel, je hebt simpelweg niet meer nodig dan een enorm getalenteerde band die de moed heeft om drie vierde van hun set te vullen met nieuwe songs. De ouwe Absynthe Minded deed me nooit veel. Bert Ostyns zang vond ik vaak te beperkt en hun songs, zeker die van debuut ‘Acquired Taste’, deden de naam van het album alle eer aan.
Graag echter geef ik mijn tunnelvisie toe, zeker na het derde(!) nummer al gisteravond. Nieuw werk waarvan alles leek te kloppen. Geweldig gezongen, Ostyns stem heeft er een niveau bijgekregen lijkt het wel. En dan die band! Je zag ze totaal relaxed hun zin doen, de ene nieuwe song na de andere afvurend, de zaak plat spelen. Publiek helemaal mee. Je zag het volk bij de nieuwe nummers reikhalzen naar het podium en bij ouder werk zoals ‘Moodswing baby’ en uiteraard ‘Enough’ luid meezingen. De positive vibe bij zowel de band als het publiek ging er geen moment uit.
Absynthe Minded verbaasde me en sloot RockHerk 16 af met waardigheid.
Veel Belgen op de Herkse podia deze editie, maar gelukkig produceren we veel betere muziek dan voetbal. (as)
Foto’s: MarkeTentster
