Er zijn op Herk meer muggen te vinden dan op een muffe regendag in de Egyptische Nijldelta. De rotinsecten hebben dan ook een gigantisch breakfast, lunch en dinner buffet ter beschikking want ja, het is zeer druk op Herk. Gisteravond een kleine 7000 mensen, en vandaag gaan we daar nog een beetje over. Qua toeschouwers bedoel ik. De muggen zijn nog talrijker.
Herk heeft wel vaker issues met natte zomers. Een paar jaar geleden betekende een uitgeregende editie bijna het einde van dit toch wel bijzonder fijne festival maar nu zijn ze definitief herrezen en financieel terug gezond. Zeker na deze editie durven we toch wel hopen. Dat die muggen dan op de nasleep van een regenperiode afkomen en dit uitgerekend vandaag en hier besluiten te doen, willen we geen afknapper vinden.
Vrijdagavond
Veel opwinding gisteravond. Gelukkig was de reden daarvoor gewoon muzikaal. We zagen bijvoorbeeld een bevlogen Vandal X aan het werk waar het strakker leek te zitten dan ooit. The Sore Losers speelden uiteraard een thuiswedstrijd. Ze deden dit met zoveel verve dat je nu zonder moeite kan stellen: dit is een wereldband. Het vocaal bereik en de ease van Jan Staetemans is indrukwekkend. De band straalt intussen professionalisme uit en entertaint soepel. Fijn ook dat ze zoveel goeie songs aan boord hebben. Dit is puur genieten.
Dat zou het even later ook moeten worden met de Fun Lovin’ Criminals. Die openen weliswaar sterk maar worden snel een heel klein beetje vervelend met wat New Yorkse white funky dingen. Een beetje zoals de Turkse staatsgreep die op hetzelfde moment begint. Ze zien het wel zitten maar mobiliseren te weinig publiek om het geheel te doen kantelen naar een feestje. Het verschil is wel dat die staatsgreep uiteindelijk mislukt, terwijl de Fun Lovin’ Criminals er na lang doorbomen toch nog in slagen via penalties te winnen dankzij ‘Barry White saved my life’ helemaal op het einde. Herk mag dan gaan feesten met Zombie Nation en Goldfox.
Zaterdagnamiddag
Waarom niet eens naar de openers gaan kijken? Ik zak in de vroege namiddag af naar de mainstage voor Mantis, zowaar Maaseikenaren en Limbomania finalisten. Als fellow Maaseikenaar ga ik met een kloppende borst kijken en betrap mezelf onwezenlijk snel op het feit dat ik gewoon mee sta te wiegen op hun instumentale postrock. Fijn spul als opener. De postrocksfeer is duidelijk aanwezig en ik ontwaar hier en daar flarden 65 Days of Static, ouwe helden van me. Een korte set die me meteen ook zin geeft om naar de clubstage te wandelen voor The Cornflames. 15 jaar na hun laatste passage op hetzelfde festival brengen zij een half uurtje strakke noiserock waar nog een authentiek punksausje vanaf druipt. Spannend zijn de duelerende zangpartijen tussen dhr E. Janssen en Jeroen Liberloo.
Zo meteen naar Mudhoney. (as)
Foto’s van boven naar beneden :
Fun Lovin’ Criminals, Sore Losers, Cornflames
Foto’s MarkeTentster
