Marky Ramone laatste overlevende der, zorgde daar een beetje in eigen persoon voor. Een Posies zanger, een riff-driven band en de meest legendarische drummer in de geschiedenis van de punk: meer ingrediënten heb je niet nodig om een licht schokeffect te veroorzaken in Genk – ‘1,2,3,4’s’ om de dertig seconden en een net iets tragere set spelen dan de ‘echte’ Ramones dat ‘vroeger’ deden.
Al is die term relatief. Gedurende een klein uurtje was het even early eighties in Genk. Je zou zowaar de Manifesto terug open verwachten, of Het Grote Ongenoegen, om na de show even af te zakken. Maar helaas, de kick van Marky’s Blitzkrieg verdween nog geen minuut na de laatste euh… song. Groots in de vlam onder uw derriére, maar niet langer dan het optreden zelf. Ouwe punks hebben tegenwoordig gezinnen en afwas en zo.
Maar u mocht heel even los gaan en dat deed u. Crowdsurfing is in Genk redelijk ongezien en de frontstage security mocht voor de gelegenheid een half uurtje ongewassen ouwe punks opvangen en ze meteen terug die frontstage uit mikken. Gezellig wel, en veel te lang niet gezien. Het mag duidelijk zijn dat de rauwe, powerchord riffs van Marky Ramone’s Blitzkrieg veel deining veroorzaakten.
Vooral uiteraard bij fijn spul zoals ‘Sheena is a punkrocker’, ‘Rock’n roll highschool’ en ‘Pet semetary’. Marky zelf bleef cool as fuck achter zijn drumstel dezelfde patronen meppen zoals hij dat al een decennium of vijf doet. Hetzelfde repertoire ook, maar dat verveelt geen seconde. Vandaag dus gewapend met een gedreven Posies vocalist die soms bijna in de buurt kwam van een ‘echte’ Ramone. Waterspuwend en druk gesticulerend hield hij de punk vibe er makkelijk in. Vooral bij the Trashmen’s ‘Surfin bird’ sloeg de vonk helemaal over. Spuwend, vloekend en wild rochelend schoot er een versie uit waar die van Family Guy’s Peter Griffin zelfs bij verbleekt.
Conclusie: een set die helemaal af was, helemaal old school en helemaal op zijn plaats op Genk On Stage. (as)
