Je loog tegen mij, Jessica Ruston
Boekerij
2016 – 368 pagina’s
Toen ze zes jaar oud was, werd Klara Mortimer verlaten door haar moeder, een voormalig model. Alles wat Klara over haar moeder weet, heeft ze van de gekoesterde verhalen van haar vader en de schaarse herinneringen van zichzelf als kleuter. Op een ochtend ontvangt Klara via de post een briefje en een sleutel. Die leiden haar naar een garage vol spullen van haar moeder, zoals haar dagboek. Klara hoopt daarin de stem van haar moeder terug te vinden die haar schaarse herinneringen met een betere fundering onderbouwt maar integendeel: ze leert daaruit een vrouw kennen die totaal niet overeenkomt met wat haar vader haar heeft verteld. Sterker nog, het roept de vraag op wat er eigenlijk echt met haar moeder is gebeurd. Stap voor stap probeert ze aan de hand van haar moeders dagboek en spullen het verleden te reconstrueren …
De Britse schrijfster Jessica Ruston begon haar carrière in de wereld van film en theater. In 2009 verscheen haar literair debuut Luxury. Je loog tegen mij is haar eerste boek dat in het Nederlands is vertaald.
Het boek werd uitgegeven als literaire thriller en op de cover staat een quote van Jojo Moyes, schrijfster van liefdesverhalen en familieromans. Zij noemt het boek zelfs ‘een strakke, boeiende thriller’. Deze omschrijving zet je op het verkeerde been want ‘thriller’ is een vlag die de lading zeker niet dekt. Als je op zoek bent naar een boek dat zorgt voor nagelbijtende spanning of een waar de actie doorheen dendert over de bladzijden en je in één rush naar de ontknoping sleurt, ga je teleurgesteld worden. Psychologische roman zou een betere omschrijving zijn. Binnen dit literair genre wordt de nadruk gelegd op het innerlijke van de personages. Hun motieven, omstandigheden en gedachten zijn zo belangrijk dat ze voor geladenheid en tensie bij de lezer zorgen. En dat is wat dit boek met je doet.
Het verhaal zelf raakt maar langzaam op gang en de spanning komt onder andere door het niet weten en dus niet door de actie want er gebeurt eigenlijk niet zoveel. Omdat het vanuit een personele ik-verteller verteld wordt, weet je als lezer net zo weinig als het hoofdpersonage. Dat niet weten krijgt je echter na een aantal pagina’s ineens in zijn greep. Vanaf dan wordt het een pageturner, omdat je net als het hoofdpersonage in de zoektocht wordt meegezogen. Je wilt net als Klara weten wat er met haar moeder gebeurd is en vooral het ‘waarom’ doorgronden. Het voordeel van dit vertelperspectief zit in het feit dat je elke situatie en elke nieuwe onthulling bekijkt vanuit de gevoelens en onzekerheden van het hoofdpersonage en haar door verlies getraumatiseerde persoonlijkheid. De keuzes die Klara maakt zijn daardoor soms moeilijk te begrijpen: waarom je partner onwetend houden bijvoorbeeld? Maar ook dit draagt bij aan het mysterie, maakt het verhaal intrigerend en zet je soms op het verkeerde been.
De manier van vertellen sluit aan bij het geheimzinnige verhaal omdat de auteur heeft gekozen voor een interessante mix tussen heden en verleden. Het verhaal wisselt immers voortdurend tussen de hedendaagse gezinssituatie van Klara, het leven van Klara’s moeder in het verleden dat zich langzaam laat ontdekken door de dagboekfragmenten, en de verdrongen herinneringen van Klara zelf die terug naar boven komen nu ze zo intensief bezig is met haar zoektocht naar de waarheid. Helaas zit er een schoonheidsfoutje in de volgorde van data. Op een bepaald moment vindt Klara krantenknipsels over belangrijke personen en data uit haar moeders leven. Die data zijn incorrect naar chronologie van het verleden en dat stoort. Maar misschien is dit er tijdens de vertaling ingeslopen?
Uiteindelijk schreef Jessica Ruston een verhaal over liefde, leugens, obsessie en verlies dat zeker niet voorspelbaar is en erg vlot leest. Als je genoeg geduld opbrengt om het trage begin te overbruggen en te wachten tot het verhaal je in zijn greep krijgt, is deze psychologische roman een aanrader. (kro)
