De Chemicus, Stephenie Meyer
Boekerij
2016 – 528 pagina’s
De Chemicus, gekend onder de codenaam ‘De Oleander’, is een expert in effectieve ondervragingstechnieken, lees: marteltechnieken. Ze is een voormalige agent die werkte voor een geheime groepering in dienst van de Amerikaanse regering. Momenteel heet ze Alex maar dat is niet haar echte naam. Vermits ze op de vlucht is voor haar vroegere werkgever die haar wil elimineren omdat ze te veel weet, blijft ze nooit lang op dezelfde plaats en wisselt voortdurend van identiteit. De dienst weet haar echter toch te benaderen, maar in plaats van haar te vermoorden, krijgt Alex een uitweg aangeboden. Ze beseft meteen dat het misschien haar enige kans op een normaal leven is. De nieuwe klus die Alex moet aannemen in ruil voor haar leven betekent echter dat ze nog meer gevoelige informatie moet inwinnen – informatie die haar alsnog in levensgevaar zou kunnen brengen.Ze besluit de klus aan te nemen. De dingen worden er echter niet gemakkelijker op als ze valt voor de verkeerde man, een man die haar kansen alleen maar kan verkleinen. Alex zal al haar unieke vaardigheden moeten inzetten om in leven te blijven…
Stephenie Meyer, ook auteur van de Twilight-saga, schreef al eerder een boek voor volwassenen. In 2008 scoorde ze een internationale hit met The Host/Zielen – een sciencefictionverhaal over een parasiet die in de hersenen van een vrouw leeft. De Chemicus is dus haar tweede en een primeur op een ander gebied: het is haar eerste thriller. Dat het opgedragen is aan Jason Bourne en Aaron Cross – hoofdpersonages uit de spionagethrillers van grootmeesters Robert Ludlum en Eric Van Lustbader – schept hoge verwachtingen die niet echt worden ingelost.
Stephenie Meyer heeft met De Chemicus best een goed verhaal te pakken maar alles blijft wel erg soft. Het uitgangspunt is spannender dan de uitvoering. Misschien wel omdat Alex zo goed is in haar werk dat het niet echt lijkt. Het is leuk dat het hoofdpersonage een heldin is met als grootste troef haar hersenen, en bovendien eentje die gespierde huurmoordenaars vloert enkel bewapend met injectiespuiten en sieraden gevuld met gif. Maar als elk gevecht goed verloopt en ‘het vrouwtje met de gestalte van een tienjarige jongen’ met wat blauwe plekken en lichte verwondingen uit elke strijd tevoorschijn komt, wordt de actie wel erg voorspelbaar.
Datzelfde geldt ook voor de romantiek. Ook hier worden de hindernissen vlotjes overwonnen. Ongeacht de kritiek op de beladen relatie, inclusief alle verboden verlangens, tussen Bella en Edward in Twilight heeft Meyer daar toch wel een iconische liefde getekend. Met dat in het achterhoofd kun je enkel vaststellen dat ze ook op dit vlak in De Chemicus geen hoogvlieger aflevert.
Het verhaal op zichzelf daarentegen is niet voorspelbaar. Er zitten knappe vondsten in de plot en hoewel dit het eerste boek van deze auteur is dat over echte mensen gaat, zonder fantasy- of sciencefictionelementen, hebben ze toch redelijk buitengewone bezigheden en hobby’s waar James Bond een puntje aan kan zuigen. Dat op zich verdient wel pluspunten.
Als je niet op zoek bent naar een keiharde actiethriller is De Chemicus een vlot verhaal met een interessante plot en sympathieke personages. Het boek zou het waarschijnlijk goed doen in een verfilmde versie. Misschien is dat de reden van de zeer uitgebreide beschrijvingen want alle vorige boeken van deze auteur zijn immers de bioscoop gepasseerd. En Stephenie Meyer is nog steeds goed in setting en het creëren van aangename personages. Mede daardoor vliegen de 528 pagina’s erdoor. Maar het zou veel leuker geweest zijn als het aanvoelde of Meyers personages ooit echt in gevaar waren. (kro)
