Het is ondertussen al zes jaar geleden dat de wereld opeens werd wakkergeschud door Idina Menzel. De Broadwaylegende speelde toen Queen Elsa in Frozen, op dat moment een gloednieuwe film van Walt Disney Animation. Haar bekendste wapenfeit, Let It Go, viel helemaal uit het niets op de wereld. Dat heeft zelfs geen verdere uitleg nodig want u kent sowieso de tekst vanbuiten.
Natuurlijk is Disney het succes van die film niet ontgaan. Sindsdien verschenen er een kerstspecial, een paar LEGO Animaties, een Broadway musical en een hele hoop merchandise. Terecht trouwens, want telkens wanneer bijvoorbeeld de eerste noten van Let It Go te horen waren in de zomerversie van Disney Dreams! (de projectieshow ter ere van 20 jaar Disneyland Paris, red.), leek het publiek collectief te ontwaken voor een bijna vier minuten durende power ballad.
Dit om maar te illustreren dat de film is uitgegroeid tot een icoon, en niet enkel onder kinderen. Zelfs in de LGBTQ+ community putten mensen kracht uit het verhaal. Zij zien in Elsa dan ook een icoon en ‘nomineerden’ haar bovendien in de sociale-mediacampagne #GiveElsaAGirlfriend. Al zit dat er voor deze film helaas niet in. Jonathan Groff (Kristoff in de film) is trouwens wel de eerste openlijke gay acteur die een hoofdrol speelt in een Disney Animation film.
Ondertussen is het tijd voor het échte vervolg op het verhaal: de poorten staan open, Queen Elsa is geliefd door het volk, en het botert enorm goed tussen haar zus Anna en Kristoff. Daarnaast huppelen sneeuwman Olaf en rendier Sven ook nog rustig rond. Alles lijkt peis en vree. Tot Elsa een vreemde zangstem hoort, want dan breekt de hel los en begint weer een levensgevaarlijk avontuur. U kent het stramien wel.
Toch is Frozen 2 geen typische sprookjesfilm. Als ik vergelijk met bijvoorbeeld Maleficent 2, die vorige maand in de zalen kwam, dan voelde ik bij die film geen enkele emotie. Dingen gebeurden daar, het zag er over het algemeen wel allemaal mooi uit, maar het raakte niet. Na slechts vijf minuten van Frozen 2 zat een zaal vol journalisten (!) te schaterlachen. En tien minuten later volgden de eerste traantjes.
Olaf zorgt voor een vrolijke noot, met soms wat grappige momentjes voor kinderen, maar het is de metahumor die zo heerlijk is. Soms komt die binnen op zo’n manier dat je je afvraagt hoe de Disneybonzen dit ooit hebben toegelaten. Maar die humor houdt een in principe erg donker verhaal toch heel luchtig. Want behalve grapjes heeft Olaf ook een existentiële crisis, die hij bijna vierde-wandgewijs met het publiek deelt. Het is die crisis die het thema van de film, verandering, er soms wel érg dik bovenop legt.
Dat mag wel zeemzoeterig ingepakt zijn, want als de film donker wordt, dan is hij érg donker. Er waren absoluut kippenvelmomenten, waarbij een PG-13 rating niet overdreven zou zijn. Dit is geen film voor de jongste kinderen die zot zijn van Frozen. Het is qua toon echt The Empire Strikes Back van Arendelle.
Zal Into The Unknown dezelfde culturele impact hebben als Let It Go? De kans is klein, maar dat betekent niet dat de muziek geen mooi vervolg krijgt. Het grappige deuntje Reindeer(s) Are Better Than People krijgt een (Cont.)-versie waar ik niet te veel over wil verklappen, behalve deze teaser: het is misschien een van dé meest iconische momenten uit de film in een superstaaltje van zelfrelativering.
Zoals gebruikelijk bevat de film superveel referenties en easter eggs, die het samen naast de dosis zelfreflectie de moeite maken om hem verschillende keren te zien. Uw kinderen gaan u dankbaar zijn!
Frozen 2 speelt vanaf woensdag 20 november in de zalen. (kvds)
