Wie was er ook blij dat het weer op de derde en laatste festivaldag van Suikerrock een beetje normaal bleef? Tienen, handjes in de lucht! Allemaal, ook daar vanachter! Come on! De uiteenlopende weersomstandigheden van deze voorbije editie hadden we namelijk nog niet meegemaakt. Verschillende straffe concerten waren gelukkig een geruststellende constante en voldoende reden om toch te spreken over een geslaagd festival. Een overzicht.
(Alle foto’s © Kris Van de Sande)
VRIJDAG
Emma Bale is de eerste die we zien rondwandelen op het grote Tiense podium. De extreme warmte hangt daar blijkbaar ook, want de grote ventilator aan de voeten van hare jonkvrouw brengt volgens ons nog het meeste beweging voort. De afwasmachine vullen vonden we zelf, eerder op de dag, al een supergrote opgave bij deze temperaturen. Als dit concert van La Bale dansbaar genoemd wordt, dan hebben wij die borden en glazen met evenveel schwung en enthousiasme vastgepakt. Een tam concert, maar de warmte biedt het perfecte excuus.
Tom Odell blijkt daar minder last van te hebben, ofwel heeft hij gewoon kilo’s en kilo’s energie op overschot die hij zomaar over het publiek heen mag kieperen. Een heel concert lang vergeten we zowaar dat we op een open marktplein staan, omdat die jonge Piano Man de indruk geeft een concert te spelen in zo’n typische, ouderwetse bluesclub. De regen die halfweg het concert heel even valt, lijkt gewoon condens die van het plafond druipt tijdens zo’n stomend clubconcert. Want dat is het gewoonweg. Denk Elton John meets Jerry Lee Lewis, zoiets.
Wàt een stem, en wàt een ongemeen strakke liveband die nergens teveel maar overal perfect gedoseerd en technisch zeer hoogstaand invult. Denk wat dat laatste betreft ook een klein beetje terug aan Zucchero, twee jaar geleden headliner op hetzelfde podium. Tijdens het derde nummer mogen de drie muzikanten bijvoorbeeld al soleren, wat die clubindruk alleen maar versterkt. Op geen enkel moment zakt dit concert in. De Suikerrock-slogan over vibes en sweetness klonk nog maar zelden zo letterlijk. Absoluut topconcert, maar helaas voor slechts een halfvolle markt. Laat die toogdiscussies over afwezigen en ongelijk hebben maar beginnen.
Tourist LeMC krijgt een half uur na zo’n concert wel een lichte voorsprong omwille van een opgewarmd publiek en hoeft dus niet tot het uiterste te gaan. Er gebeurt elke dag wel van alles in die Vlaamse havenstad waarrond er zoveel parking ligt, en Johannes ‘den Tourist’ blijft dat ook heel treffend verwoorden. Muzikaal heeft hij bovendien altijd een band bij die deze verhalen op een even goede manier ondersteunt.
Tegen het einde mag Alice Dutoit eindelijk uit de coulissen komen. U weet wel, dat Waalse Liesje op het Dak die zich alweer drie jaar geleden zo fijntjes opwerkte tot publiekslieveling bij haar eerste Suikerrock passage. Vlak na haar speelde datzelfde jaar trouwens… juist ja, den Tourist. Sindsdien hielden de twee Belgische artiesten contact met elkaar. Voor zijn laatste album slaagde Johannes erin om de franstalige Alice een tekst in het Antwerps dialect te laten meezingen. Dit is heel even een fijn weerzien tijdens ‘Oprechte leugens’. Toch houden we het over het algemeen gewoon op een degelijk concert. De temperatuur is intussen wel al gezakt en dat heeft iets meer volk naar buiten gehaald – allemaal mensen die dit concert eveneens oké vinden.
In het weekend dat de Belgische voetbalcompetitie begint, klinkt de term ‘balletje gewoon inkoppen’ als iets dat een kenner zou gebruiken. Wij gebruiken de uitdrukking gewoon als een simpele samenvatting van wat Bazart deed. Nee, serieus. Meer valt daar écht niet over te zeggen. Deze paragraaf is trouwens al langer dan wat de Suikerrock nieuwsbrief van vrijdagnacht vermeldt, en die komt tot dezelfde conclusie.
Arsenal – die échte Belgische topband – mag vrijdagavond in Tienen het licht uitdoen. Op zichzelf is dit een heel simpele taak, zo’n schakelaar omzetten. In het geval van Hendrik Willemyns, John Roan en Leonie Gysel blijft zoiets echter gewoon een ideale gelegenheid om letterlijk íedereen naar huis te sturen na een powerfitness-sessie en een stel heerlijke oorwurmen. De oude doos gaat regelmatig open tijdens een vette greatest hits-wandeling doorheen hun zes albums.
In een tijdspanne van een dik uur ‘Longee’ (tussen haakjes: Leonie, meid, hoe sexy stond jíj daar toen?), ‘Saudade’, ‘Estupendo’, ‘Lotuk’, ‘Black Mountain’, ‘Temul (Lie Low)’, ‘Amplify’ of een tien minuten durende versie van ‘Melvin’ helemaal aan het einde, dat mag je nooit gewoon maar een feestje noemen. Met deze energie van vanavond is dat zonder twijfel een zwaar understatement. Heel straf concert.
ZATERDAG
Dag twee begint goed. Vlak achter het hoofdpodium van Tienen woont een jongedame met een enorm fijne soulstem die ook nog eens weet hoe ze mensen in de gietende regen kan overtuigen. MEDS oftewel Mélanie De Saedeleer is volgens de website van Suikerrock jong en getalenteerd en ze timmert aan de weg in het R&B en soulgenre. Mélanie speelde al ooit mooie voorprogramma’s (Tsar B en Macy Gray onder andere) en staat er zaterdagnamiddag gewoon alsof ze dat grote podium bezit, terwijl het nochtans flink regent en er slechts een handvol heel dappere fans onder paraplu’s of regencapes toekijken. Iets doet ons vermoeden dat deze Tiense jongedame die wandeling tussen haar ouderlijke woning en dit podium in de toekomst nog eens gaat mogen doen, maar dan later op de avond. Kijk Emma, dít vinden we een sterke opener. Knap!
Gewoon omdat ze dat leuk vinden, gooit de organisatie wel vaker jong grut voor de Tiense leeuwen. Hier en daar zitten daar echter behoorlijk getalenteerde leeuwentemmers bij die de zweep laten knallen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Black Leather Jacket mag je direct in deze categorie steken.
‘Troublemaker’ heette symbolisch hun debuutnummer waarmee ze in 2017 finalist van De Nieuwe Lichting werden. Hun invloeden komen van vuile, vettige vinylschijven uit de smerigste hoeken van de rock’n’roll, en die kneden ze tot een eigen sound die in onze ogen heel erg Brits – of toch alleszins niet Belgisch – klinkt. Meer dan voldoende reden om een dik half uur lang onder onze Happy Rain®-paraplu (no kiddin’) te staan genieten met The Subways, The Ramones en consoorten in het achterhoofd. Zó moet dat. Simpel, rechttoe, volle gas vooruit. Sterk op alle fronten, want wij staan namelijk niet graag een half uur onder een paraplu in de gietende regen.
Of BLJ zich voor hun toekomst moet afschilderen aan SONS weten we nog niet zo zeker. Deze tweede rockband van het hele weekend klinkt live heel straf, maar het knopje ‘radiovriendelijk’ op hun versterkers flikkert toch al. Rauwheid is meer dan een straf geluid en hoog tempo alleen. Wie hier vaker recensies leest, weet dat vuile vintage olie onze voorkeur blijft genieten. SONS speelt zeker geen slecht concert, absoluut niet. Dit soort gedrevenheid is altijd heel aangenaam. Maar toch is het geheel nét een tikkeltje te gladjes voor onze persoonlijke smaak. De kasseien van de Grote Markt beginnen wel al heel lichtjes te trillen, en dat is altijd goed.
Tijdens Genk On Stage, een dikke maand geleden, schreven we al hoe de Vlaamse hiphop stilaan een mainstream blijver wordt in de hitparades. In Tienen zien we dezelfde taferelen als toen: in een mum van tijd drumt een flinke massa rond het podium voor wat ongetwijfeld één van de meest geanticipeerde concerten van het weekend is. Zwangere Guy stelt absoluut niet teleur en levert opnieuw een heel fijn concert af. Hij toont bovendien respect voor zijn publiek dat al uren in de regen staat. “Fok die regen of wa”, klinkt het vanaf de catwalk en in volle regen in dat lekker eerlijke Brusselse dialect. De grootstad beschreven vanuit de goten van kleine straatjes die evenveel tot de kern van de hoofdstad behoren als de veel bekendere Wetstraat. Fok, Guy, hoe doe je dat?
Van rock switcht het opnieuw richting elektronica. Goose – nog zo’n échte Belgische topper – blijft helemaal zichzelf, zelfs nadat ze ongeveer hun hele repertoire door een krachtige blender trokken en vanaf nul een nieuwe kruidenmix meegaven. Goosenonstop heet dat anno 2019. Het principe is simpel en in feite nog altijd hetzelfde als vroeger: het podium opwandelen, het gaspedaal meteen induwen tot op de vloer en dat pas na een uur loslaten als iedereen plat ligt. Alles wordt nog altijd vers bereid op het podium, maar blijkbaar hadden die elektronicaspullen die ze al jaar en dag gebruiken nog een paar extra en voorheen ongekende instellingen.
De drum en bas blijven dezelfde hoogspanningspulsen uitstoten, en met al die nieuwe invullingen ontstaat een heel frisse en misschien zelfs sterkere blend van hun bestaande nummers dan de band voorheen aanbood. Sommige van die nummers herkennen we redelijk snel, maar dat het bij andere iets langer duurt, is helemaal niet erg. Goose anno 2019 heeft hét nog altijd en dus is er maar één conclusie mogelijk: héél sterk concert alweer. We kunnen alleen maar aanraden om deze nouvelle cuisine zelf eens te gaan testen.
Om drie minuten voor één ’s nachts is het dan zover: een colonne shuttles begeleid door politiemotoren arriveert achter het podium. Niet meer dan een dik uur liggen er tussen de show van Dimitri Vegas & Like Mike op Tomorrowland en hun aankomst in Tienen. Vanaf de afrit in Boutersem krijgen ze dat escorte en moet het bijna plankgas – zo vertelde één van de motards ons toch – richting de volgende kassakassa-vertoning. Waar al dat volk op de Grote Markt ineens vandaan komt, daar hebben we gewoon het raden naar. Zijn dit allemaal mensen die geen ticket voor het Boomse dubbelweekend hebben kunnen bemachtigen? In elk geval knalt DVLM er meteen een pak rook, vuurwerk en beats tegenaan om hun volgelingen de nacht in te sturen.
Drie minuten na het begin van hun show spurten twee festivalmedewerkers langs ons door naar de achterkant van het podium. Ze zijn in opdracht van DVLM tien verse warme wafels gaan halen bij een foodtruck-standhouder aan de Veemarkt. Bedank de vriendelijke man bij gelegenheid maar voor zijn bijdrage aan het slotfeestje.
Negen uur lang bijna onafgebroken regen en gemiezer vinden we echter voldoende. Chapeau daarom voor het Suikerrockpubliek op de Grote Markt. U leverde achteraf gezien de strafste prestatie van de dag.
ZONDAG
Een volledig nederlandstalige dag als traditionele familiedag, zónder kindermatinee, dat was de keuze die de organisatie maakte voor deze editie. En met Rob De Nijs als vroege headliner (’s namiddags om tien voor vier) werd er op voorhand misschien links of rechts misschien al eens gelachen dat een rollatorparade het kinderprogramma had vervangen, wie weet.
Maar laten we eerlijk zijn: 77 wordt Rob dit jaar, op tweede kerstdag. Al zestig jaar is hij muzikaal actief, en al vijftig jaar niet weg te slaan uit de nederlandstalige hitparades. Live staat hij er alleszins nog altijd, stellen we vast.
En ja, misschien beeft hij intussen wat harder en is hij niet meer zo vinnig als vroeger. Dat klopt allemaal. Zijn hele oeuvre en zijn teksten behoren intussen wel tot ons collectief geheugen – geef maar toe. Zijn plezier is er nog altijd en zijn ogen fonkelen regelmatig als hij voor de zoveelste keer bezingt hoe het ooit zomer werd – net zoals je in zijn stem nog altijd felle pijn hoort als hij het heeft over een relatiebreuk. Vorig jaar bracht hij zelfs nog een nieuw album uit. We hadden het bij Tom Odell al over bluesclubs, en opnieuw leggen we bij sommige nieuwe nummers een link met dit genre – voor een stuk omdat de sobere maar krachtige begeleiding van zijn liveband een bluesy sausje giet over de nummers.
Rob De Nijs uitgeblust? Volgens ons nog lang niet. Schrijf dit concert maar bij in de lijst van straffe, eerlijke concerten uit de geschiedenis van Suikerrock. Mooi, gewoon mooi. Zó mag het voor ons altijd, ongeacht het genre. En ja, sommige teksten van Rob De Nijs kennen wij ook nog altijd.
Een heel groot stuk van het concert van Rob De Nijs staat Slongs trouwens stevig mee te zingen en te dansen in de coulissen van de mainstage, merken we op. Ze geeft ook probleemloos toe dat ze altijd enorme fan van hem was. In het voorjaar bracht Slongs nog een nieuw album uit, en live doet ze gewoon haar eigenzinnige plat Antwerpse funky hiphop mengelmoesding, maar dan zonder al die blingblingtoestanden uit haar begindagen. Slongs staat anno 2019 alleszins als een straffe madam op het podium en kan zonder problemen een groot publiek inpakken. En ze werkt aanstekelijk op het weer, waarvoor ook dank.
Intussen had de organisatie nog een tweede programmawijziging moeten aankondigen (na The Prodigy), en deze keer had ze niet echt veel tijd (of keuze?) om een vervanger aan te duiden voor Nielson. Die zanger wilde zijn show van vier jaar geleden nog eens dunnetjes komen overdoen, maar koorts doorkruiste die plannen. Daarom staat hier nu de groep rond nog zo’n Vlaamse lieveling, Peter Van Laet.
In onze ogen blijken de 1,4 miljoen verkochte platen en resem collectieve hits van Mama’s Jasje vandaag geen garantie voor een degelijk concert. Ja, de nummers zijn bijna even gekend als die van Rob, maar de band heeft te lang “in de kast gelegen”, zoals De Laet het zelf uitdrukte in een interview in Het Nieuwsblad (oktober 2018). En dat merk je. De iPads en partituurmapjes op het podium krijgen meer aandacht dan het publiek, zodat dit concert meer lijkt op een repetitie met studiomuzikanten. iPads en partituurmapjes tijdens een liveconcert? Daar houden we zowaar nog veel minder van dan een half uur onder een paraplu in de regen. Een zwak concert, in onze ogen. Maar het publiek genoot er nog eens van.
Daarmee zit ons festival er meteen ook op. Niels Destadsbader en Marco Borsato zijn de twee namen waarvoor al in de late namiddag lange rijen staan aan te schuiven aan de ingang van het festival, en dat is alleszins een mooie opsteker voor de organisatie. Twee entertainers waarvan je op voorhand weet dat ze een mooi strikje rond het publiek zullen leggen. Daarmee kan de editie van 2019 ook met voldoende goeie concerten afsluiten en blijft de herinneringsweegschaal niet hangen aan die vervelende weerkant.
Als we organisator Walter Kestens een klein beetje kunnen inschatten na al die jaren, dan heeft hij momenteel maar twee dingen in zijn hoofd: de boel opruimen en een beetje rust nemen, en dan zoetjesaan beginnen met de voorbereiding van volgend jaar. Zoetjesaan, zo zeggen ze dat toch in Tienen, niet? (ds)
